வியாழன், 30 ஏப்ரல், 2015

(5) மார்க்சியத்தில் சாதியத்துக்குத் தீர்வு உள்ளதா?
தொடர் கட்டுரை-5;  மார்க்சிய சிந்தனைப் பயிலகம் 
-------------------------------------------------------------------------------------
இந்தியாவுக்கு என்று எந்த வரலாறும் கிடையாது என்று 
கூறும் காரல் மார்க்ஸ்!
-------------------------------------------------------------------------------------
பிரசித்தி பெற்ற அந்தக் கட்டுரையின் முதல் வரியில், 
"இந்தியாவைப்  பற்றிய எனது பார்வையை இக்கட்டுரையுடன் 
முடித்துக் கொள்கிறேன்" என்று எழுதி இருப்பார் மார்க்ஸ்.
தொடர்ந்து கட்டுரையின் முதல் பத்தியிலேயே,
"இந்தியாவுக்கு என்று எந்த வரலாறும் கிடையாது,
அறியப்பட்ட வரலாறு கூட" என்று அதிர்ச்சி தருவார் மார்க்ஸ்.
**
ஆறாம் வகுப்பு மாணவனுக்குக் கூட, மார்க்சின் இந்தக் கூற்று 
நூறு சதமும் தவறானது என்று தெரியும். உலகின் தலைசிறந்த 
நாகரிகங்களில் ஒன்றான சிந்து சமவெளி நாகரிகத்தைத் தந்த 
இந்தியா, அறிவியலில் தலைமை பெற்று இருந்து, 1,2,3 ஆகிய 
எண்ணுருக்கள், பூஜ்யம்,சக்கரம் ஆகியவற்றை உலகுக்குக் 
கொடையளித்த இந்தியா, மிகச் சிறந்த பொருள்முதல்வாதத் 
தத்துவ ஞான மரபைக் கொண்டிருந்த இந்தியா, உலகச் 
செம்மொழியான தமிழ் மொழியும், அதன் செழுமையான 
இலக்கிய மரபும் கொண்ட இந்தியா, பௌத்த-சமண தத்துவச் 
செழுமை கொண்ட இந்தியா....... இத்தகு சிறப்புப் பெற்ற 
இந்தியாவுக்கு வரலாறே கிடையாது என்று கூறுகிறார் 
மார்க்ஸ் என்றால், இந்தியாவைப் பற்றி அவர் அறிந்து 
இருக்கவில்லை என்பதே பொருள்.
**
எனினும் இதனால் மார்க்சுக்கோ அல்லது மார்க்சியத்துக்கோ 
பங்கம் நேரிட்டு விட்டது என்று கருதுவது பேதைமையுள் 
எல்லாம் பேதைமை ஆகும். நமது முந்திய கட்டுரைகளில் 
மூல ஆசான்கள்  கீழ்த்திசைச் சமூகங்கள் பற்றிப் போதிய 
அளவு அறிந்து இருக்கவில்லை என்று குறிப்பிட்டு 
இருந்தோம். இதைத் தொடர்ந்து நுனிப்புல் மார்க்சியர்களின் 
கிணற்றுத் தவளைக் கூச்சல்கள் காதை அடைத்தன.
அவர்களுக்கும் உண்மை தெரிய வேண்டும் என்ற நோக்குடனே 
இக்கட்டுரை எழுதப் பட்டுள்ளது. நமது முந்தைய கட்டுரைகள்   
முற்றிலும் சரியானவையே என்று இது நிரூபிக்கிறது.
** 
காரல் மார்க்சின் பிரசித்தி பெற்ற அந்தக் கட்டுரை நியூயார்க்
டெய்லி டிரிபியூன் என்ற அமெரிக்கப் பத்திரிகையில்
வெளியானது. (எண்: 3840, ஆகஸ்ட் 8, 1853). பின்னாளில் 
இக்கட்டுரை மார்க்ஸ்-எங்கல்ஸ் தொகுப்பு நூல்களில் 
(வால்யூம்-12, பக்கம்: 217-222) சேர்க்கப் பட்டது.
கட்டுரைத் தலைப்பு: "இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின்
எதிர்கால விளைவுகள்". மார்க்ஸ் லண்டனில் இருந்து எழுதியது.
**
ஆங்கில மூலத்தில் இருந்து.....
-----------------------------------------------
"INDIAN SOCIETY HAS NO HISTORY AT ALL, ATLEAST NO KNOWN 
HISTORY. What we call its history, is but the history of the successive
intruders who founded their empires on the passive basis of that unresisting
and unchanging society."
---Marx Engels collected works, vol-12 pp-217-221.......
........தொடரும்......
***************************************************************** 
(4) மார்க்சியத்தில் சாதியத்துக்குத் தீர்வு உள்ளதா?
தொடர் கட்டுரை-4; மார்க்சிய சிந்தனைப் பயிலகம் 
---------------------------------------------------------------------------------
பிரிட்டிஷ் ஆட்சி சாதியை ஒழித்து விடும் என்ற 
எதிர்பார்ப்பு நிறைவேறவில்லை!
---------------------------------------------------------------------------------
வேலைப்பிரிவினை தான் (Division of labour) 
சாதியத்தைத் தோற்றுவித்தது என்று கருதுகிறார் மார்க்ஸ்.
மானுட வாழ்வில் வேலைப் பிரிவினை இல்லாத சமூகம் இல்லை.  உலகெங்கும் வேலைப் பிரிவினைகள் இருந்தன. அங்கெல்லாம் 
சாதிகள் ஏன் தோன்றவில்லை? ஐரோப்பிய சமூகத்தில் 
வேலைப் பிரிவினை இருந்தது. ஆனால் அங்கு சாதி 
தோன்றவில்லையே ஏன்? இவ்வாறு கேள்விகள் எழுகின்றன.
**
(ஒரு சமூகத்தில் பல விதமான வேலைகள் உண்டு. விவசாயம்,
மற்றும் தச்சு வேலை, கொல்லர் வேலை, நெசவு போன்ற
கைவினைஞர் வேலைகள், ஆசிரியப்பணி, புரோகிதம் என்று 
இவ்வாறு உள்ள பல்வேறு வேலைகளை, ஒரு சமூகத்தின் 
உறுப்பினர்கள் தங்களுக்குள் பிரித்துக் கொள்வது 
வேலைப் பிரிவினை ஆகும்.)
**  
எனவே, வேலைப் பிரிவினை மட்டுமே (கவனிக்கவும்: மட்டுமே)
சாதியைத் தோற்றுவித்தது என்று கருத முடியாது. வேறு 
காரணிகளும் உண்டு. அவற்றைப் பின்னர் பார்ப்போம்.
**
மார்க்ஸ் கருதியபடி பிரிட்டிஷ் ஆட்சியால்  சாதியை ஒழிக்க 
முடியவில்லை. ரயில்பாதைகள் போடப் பட்டதாலோ,
தொழில் வளர்ச்சி ஏற்பட்டதாலோ சாதி ஒழிந்து விடவில்லை.  
**
டல்ஹவுசி காலத்திலேயே இந்தியாவில் 
ரயில்பாதை போடப்பட்டு விட்டது. 1853 ஏப்ரல் 16 அன்று 
மும்பைக்கும் தாணாவுக்கும் இடையில் 34 கிமீ தூரமுள்ள 
ரயில்பாதையில் முதல் ரயில் விடப்பட்டது. மார்க்ஸ் 
இக்கட்டுரையை எழுதிய அதே 1853இல் இந்தியாவில் ரயில் 
பயணம் தொடங்கி விட்டது. இன்று 2015இல் இந்திய ரயில்வே 
1,15,000 கிமீ நீளமுள்ள ரயில்பாதையைக் கொண்டுள்ளது.
நாள் ஒன்றுக்கு இரண்டேகால் கோடி பயணிகள் பயணம் 
செய்கின்றனர். மேலும் கடந்த ஆண்டில் (2014-15) 105 கோடி 
டன் சரக்குகள் கையாளப் பட்டன. 
**
இந்தியாவில் தொழில் வளர்ச்சி பெருகி உள்ளது. பெரும் 
தொழிற்சாலைகள் நிறுவப் பட்டுள்ளன. சந்திரனுக்கும் 
செவ்வாய்க்கும் சந்திரயான் மற்றும் மங்கள்யான்
செயற்கைக் கோள்கள் விடப் பட்டுள்ளன. என்றாலும் சாதி 
ஒழியவில்லை. பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாலும் ஒழிக்க 
முடியவில்லை. சுதந்திர இந்திய அரசாலும் ஒழிக்க 
முடியவில்லை.
**
ஆக, மார்க்சியம் கணித்தபடி, தொழில் வளர்ச்சியால் 
சாதி ஒழிந்து விடவில்லை. ஏன் என்பதை அடுத்துப் 
பார்ப்போம்.-----------தொடரும்------------------
****************************************************************
        
(3) மார்க்சியத்தில் சாதியத்துக்குத் தீர்வு உள்ளதா?
தொடர் கட்டுரை-3; மார்க்சிய சிந்தனைப் பயிலகம்
------------------------------------------------------------------------------------- 
ரயில்பாதைகளும் தொழில் வளர்ச்சியும் சாதியை 
ஒழிக்கும் என்ற மார்க்சின் எதிர்பார்ப்பும் யதார்த்தமும்!
-------------------------------------------------------------------------------------
ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக நின்று நிலைத்து, கரடு   
தட்டிப்போன இந்தியாவின் சாதியம், தத்துவங்களுக்குச் 
சவால் விட்டுக் கொண்டு இன்றளவும் நீடித்துக் 
கொண்டிருக்கிறது. மானுட மொத்தத்தின் விடுதலையை 
லட்சியமாகக் கொண்ட மார்க்சியம், கொடிய சாதியத்தை 
ஒரு சிக்கலாகக் கருத்தில் கொண்டு, ஆராய்ந்து, அதன் 
வேர்களைக் கண்டறிந்து, சாதியத்துக்குத் தீர்வு தருகிறதா 
என்று காண்பதுதான் இக்கட்டுரையின் நோக்கம்.
**
சாதியச் சிக்கலுக்கான காத்திரமான தீர்வு என்ற தரத்தில் 
அமைந்த மார்க்சிய போதனை எதுவும் மூல ஆசான்களின் 
படைப்பில் காணக் கிடைக்கவில்லை. எனினும், இது எந்த 
விதத்திலும் மார்க்சியத்துக்குப் பங்கம் ஆகாது என்பதை 
ஆயிரம் முறை உரத்துச் சொல்ல விரும்புகிறோம்.
**
அதே நேரத்தில், மூல ஆசான்கள் மார்க்சும் எங்கல்சும் 
தங்கள் படைப்புகளில், அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக, 
இந்தியாவில் உள்ள சாதியம் குறித்து தங்கள் கண்டனத்தை 
வெளிப்படுத்தி இருக்கிறார்கள் என்பதை மறுப்பதற்கில்லை.
இக்கண்டனங்கள் சாதியம் வெறுக்கத் தக்கது, ஒழிக்கப்பட 
வேண்டியது  என்ற  பொருளை அழுத்தமாகத் தருகின்றன 
என்ற அளவில் வரவேற்கத் தகுந்தவை. ஆனால், இவை 
சாதியச் சிக்கலுக்கான தீர்வை வழங்கும் உள்ளடக்கம் 
கொண்டவை அல்ல.
**
ஆய்வுக்கு எடுத்துக் கொண்ட பொருளை அகல்விரிவாகவும் 
ஆழமாகவும் பார்த்து விடுவது நல்லது என்ற நோக்கில்,
மூல ஆசான்கள் சாதியம் குறித்துத் தெரிவித்துள்ள ஒவ்வொரு 
கருத்தையும் இங்கு காண்போம். அந்த அளவில், கால 
வரிசைப்படி, மார்க்ஸ் 1853-1854 காலத்தில்,சாதியம் பற்றிக் 
கூறியதை இக்கட்டுரையில் காண்போம்.
**
மார்க்ஸ் கூறுகிறார்:
-------------------------------       
"இந்தியா முன்னேற்றம் அடைவதற்கும் அதிகாரம் பெறுவதற்கும் 
பெரும் முட்டுக்கட்டையாக இருப்பது சாதியம். இந்தியாவின் 
சாதிகளை மரபு ரீதியான வேலைப்பிரிவினை தாங்கி நிற்கிறது.
நாடெங்கும் ரயில் பாதைகளை அமைப்பதும் அதன் 
தொடர்ச்சியாக ஏற்படும் நவீனத் தொழில் வளர்ச்சியும் 
இவற்றை உடைத்து எறியும்".
...........மார்க்ஸ் எங்கல்ஸ் தொகுப்பு நூல்கள், தொகுப்பு-12.......
அத்தியாயம்: இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் எதிர்கால 
விளைவுகள், பக்கம்-221..............
***
ஆங்கில மூலம் பின் வருமாறு:-
---------------------------------------------------
"Modern industry resulting from the railway system, will dissolve the 
hereditary divisions of labour, upon which rest the Indian castes,
those decisive impediments to Indian progress and Indian power."    
---Marx Engels collected works vol-12, 1853-54, pp-221......
இதன் விளக்கத்தை அடுத்த கட்டுரையில் பார்ப்போம். (தொடரும்)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------      
NOTES AND REFERENCES
1.      For Marx’s early comments on the caste system in India see Karl Marx, “The British Rule in India”, first published in New York Daily Tribune, 25 June 1853; “Future Results of British Rule in India”, first published in New York Daily Tribune, 8 August 1853. The quotation is from the second article.
2.      Capital, vol. III, ch. 20.
3.      Economic and Political Weekly, Annual Number, 1979, p.347. For other writings of EMS Namboodiripad on class-caste relations see his Problems of National Integration, National Book Agency, Calcutta, 1966; Kerala Yesterday, Today and Tomorrow, National Book Agency, Calcutta, 1968; and Selected Writings, National Book Agency, Calcutta, 1982, vol. I.
4.      Economic and Political Weekly, Annual Number, 1979, p. 355.
5.      B.T. Ranadive, Caste, Class and Property Relations, National Book Agency, Calcutta, 1982, Foreword.
6.      Ram Sharan Sharma, Sudras in Ancient India, Motilal Banarsidas, Delhi, 1990, ch. 2.
7.      Report of the Commissioner for Scheduled Castes and Scheduled Tribes, 1979-81 (Twentyseventh Report), Government of India, 1983, p. 3.
8.      Ibid.
9.      T.C.Joseph, “Child Victims of Exploitation”, Sunday Statesman Miscellany, Calcutta, 12 October 1986.
10.  Pradhan H.Prasad, “Rise of Kulak Power and Caste Struggle in North India”, Economic and Political Weekly, 17 August 1991, Table 2; DN, “Reservation and Class Structure of Castes”, Economic and Political Weekly, 13 November 1990; Eighth Five Year Plan, Government of India, Planning Commission, New Delhi, 1997, p. 420.
11.  Eighth Five Year Plan, op. cit.
12.  Report of the Backward Classes Commission (Mandal Commission), Government of India, New Delhi, 1980, Part I, vol. 1, p. 64.
13.  P.Sampath, “CPI (M)’s Intervention Against Caste Oppression in Tamul Nadu”, The Marxist, vol. XVIII, No. 1 (January-March 2002).



14.  Harkishan Singh Surjeet, “Significance of the 17th Party Congress of the CPI (M)”, The Marxist, op. cit.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Karl Marx in the New-York Herald Tribune 1853

The British Rule in India


Written: June 10, 1853;
First published: in the New-York Daily Tribune, June 25, 1853;
Proofread: by Andy Blunden in February 2005.
In writing this article, Marx made use of some of Engels’ ideas as in his letter to Marx of June 6, 1853.

London, Friday, June 10, 1853

Telegraphic dispatches from Vienna announce that the pacific solution of the Turkish, Sardinian and Swiss questions, is regarded there as a certainty.
Last night the debate on India was continued in the House of Commons, in the usual dull manner. Mr. Blackett charged the statements of Sir Charles Wood and Sir J. Hogg with bearing the stamp of optimist falsehood. A lot of Ministerial and Directorial advocates rebuked the charge as well as they could, and the inevitable Mr. Hume summed up by calling on Ministers to withdraw their bill. Debate adjourned.
Hindostan is an Italy of Asiatic dimensions, the Himalayas for the Alps, the Plains of Bengal for the Plains of Lombardy, the Deccan for the Apennines, and the Isle of Ceylon for the Island of Sicily. The same rich variety in the products of the soil, and the same dismemberment in the political configuration. Just as Italy has, from time to time, been compressed by the conqueror’s sword into different national masses, so do we find Hindostan, when not under the pressure of the Mohammedan, or the Mogul[4], or the Briton, dissolved into as many independent and conflicting States as it numbered towns, or even villages. Yet, in a social point of view, Hindostan is not the Italy, but the Ireland of the East. And this strange combination of Italy and of Ireland, of a world of voluptuousness and of a world of woes, is anticipated in the ancient traditions of the religion of Hindostan. That religion is at once a religion of sensualist exuberance, and a religion of self-torturing asceticism; a religion of the Lingam and of the juggernaut; the religion of the Monk, and of the Bayadere.[5]
I share not the opinion of those who believe in a golden age of Hindostan, without recurring, however, like Sir Charles Wood, for the confirmation of my view, to the authority of Khuli-Khan. But take, for example, the times of Aurangzeb; or the epoch, when the Mogul appeared in the North, and the Portuguese in the South; or the age of Mohammedan invasion, and of the Heptarchy in Southern India[6]; or, if you will, go still more back to antiquity, take the mythological chronology of the Brahman himself, who places the commencement of Indian misery in an epoch even more remote than the Christian creation of the world.
There cannot, however, remain any doubt but that the misery inflicted by the British on Hindostan is of an essentially different and infinitely more intensive kind than all Hindostan had to suffer before. I do not allude to European despotism, planted upon Asiatic despotism, by the British East India Company, forming a more monstrous combination than any of the divine monsters startling us in the Temple of Salsette[7]. This is no distinctive feature of British Colonial rule, but only an imitation of the Dutch, and so much so that in order to characterise the working of the British East India Company, it is sufficient to literally repeat what Sir Stamford Raffles, the English Governor of Java, said of the old Dutch East India Company:
“The Dutch Company, actuated solely by the spirit of gain, and viewing their [Javan] subjects, with less regard or consideration than a West India planter formerly viewed a gang upon his estate, because the latter had paid the purchase money of human property, which the other had not, employed all the existing machinery of despotism to squeeze from the people their utmost mite of contribution, the last dregs of their labor, and thus aggravated the evils of a capricious and semi-barbarous Government, by working it with all the practised ingenuity of politicians, and all the monopolizing selfishness of traders.”
All the civil wars, invasions, revolutions, conquests, famines, strangely complex, rapid, and destructive as the successive action in Hindostan may appear, did not go deeper than its surface. England has broken down the entire framework of Indian society, without any symptoms of reconstitution yet appearing. This loss of his old world, with no gain of a new one, imparts a particular kind of melancholy to the present misery of the Hindoo, and separates Hindostan, ruled by Britain, from all its ancient traditions, and from the whole of its past history.
There have been in Asia, generally, from immemorial times, but three departments of Government; that of Finance, or the plunder of the interior; that of War, or the plunder of the exterior; and, finally, the department of Public Works. Climate and territorial conditions, especially the vast tracts of desert, extending from the Sahara, through Arabia, Persia, India, and Tartary, to the most elevated Asiatic highlands, constituted artificial irrigation by canals and water-works the basis of Oriental agriculture. As in Egypt and India, inundations are used for fertilizing the soil in Mesopotamia, Persia, &c.; advantage is taken of a high level for feeding irrigative canals. This prime necessity of an economical and common use of water, which, in the Occident, drove private enterprise to voluntary association, as in Flanders and Italy, necessitated, in the Orient where civilization was too low and the territorial extent too vast to call into life voluntary association, the interference of the centralizing power of Government. Hence an economical function devolved upon all Asiatic Governments, the function of providing public works. This artificial fertilization of the soil, dependent on a Central Government, and immediately decaying with the neglect of irrigation and drainage, explains the otherwise strange fact that we now find whole territories barren and desert that were once brilliantly cultivated, as Palmyra, Petra, the ruins in Yemen, and large provinces of Egypt, Persia, and Hindostan; it also explains how a single war of devastation has been able to depopulate a country for centuries, and to strip it of all its civilization.
Now, the British in East India accepted from their predecessors the department of finance and of war, but they have neglected entirely that of public works. Hence the deterioration of an agriculture which is not capable of being conducted on the British principle of free competition, of laissez-faire and laissez-aller. But in Asiatic empires we are quite accustomed to see agriculture deteriorating under one government and reviving again under some other government. There the harvests correspond to good or bad government, as they change in Europe with good or bad seasons. Thus the oppression and neglect of agriculture, bad as it is, could not be looked upon as the final blow dealt to Indian society by the British intruder, had it not been attended by a circumstance of quite different importance, a novelty in the annals of the whole Asiatic world. However changing the political aspect of India’s past must appear, its social condition has remained unaltered since its remotest antiquity, until the first decennium of the 19th century. The hand-loom and the spinning-wheel, producing their regular myriads of spinners and weavers, were the pivots of the structure of that society. From immemorial times, Europe received the admirable textures of Indian labor, sending in return for them her precious metals, and furnishing thereby his material to the goldsmith, that indispensable member of Indian society, whose love of finery is so great that even the lowest class, those who go about nearly naked, have commonly a pair of golden ear-rings and a gold ornament of some kind hung round their necks. Rings on the fingers and toes have also been common. Women as well as children frequently wore massive bracelets and anklets of gold or silver, and statuettes of divinities in gold and silver were met with in the households. It was the British intruder who broke up the Indian hand-loom and destroyed the spinning-wheel. England began with driving the Indian cottons from the European market; it then introduced twist into Hindostan, and in the end inundated the very mother country of cotton with cottons. From 1818 to 1836 the export of twist from Great Britain to India rose in the proportion of 1 to 5,200. In 1824 the export of British muslins to India hardly amounted to 1,000,000 yards, while in 1837 it surpassed 64,000,000 of yards. But at the same time the population of Dacca decreased from 150,000 inhabitants to 20,000. This decline of Indian towns celebrated for their fabrics was by no means the worst consequence. British steam and science uprooted, over the whole surface of Hindostan, the union between agriculture and manufacturing industry.
These two circumstances – the Hindoo, on the one hand, leaving, like all Oriental peoples, to the Central Government the care of the great public works, the prime condition of his agriculture and commerce, dispersed, on the other hand, over the surface of the country, and agglomerated in small centers by the domestic union of agricultural and manufacturing pursuits – these two circumstances had brought about, since the remotest times, a social system of particular features – the so-calledvillage system, which gave to each of these small unions their independent organization and distinct life. The peculiar character of this system may be judged from the following description, contained in an old official report of the British House of Commons on Indian affairs:
“A village, geographically considered, is a tract of country comprising some hundred or thousand acres of arable and waste lands; politically viewed it resembles a corporation or township. Its proper establishment of officers and servants consists of the following descriptions: The potail, or head inhabitant, who has generally the superintendence of the affairs of the village, settles the disputes of the inhabitants attends to the police, and performs the duty of collecting the revenue within his village, a duty which his personal influence and minute acquaintance with the situation and concerns of the people render him the best qualified for this charge. The kurnum keeps the accounts of cultivation, and registers everything connected with it. The tallier and the totie,the duty of the former of which consists [...] in gaining information of crimes and offenses, and in escorting and protecting persons travelling from one village to another; the province of the latter appearing to be more immediately confined to the village, consisting, among other duties, in guarding the crops and assisting in measuring them. The boundary-man, who preserves the limits of the village, or gives evidence respecting them in cases of dispute. The Superintendent of Tanks and Watercourses distributes the water [...] for the purposes of agriculture. The Brahmin, who performs the village worship. The schoolmaster, who is seen teaching the children in a village to read and write in the sand. The calendar-brahmin, or astrologer, etc. These officers and servants generally constitute the establishment of a village; but in some parts of the country it is of less extent, some of the duties and functions above described being united in the same person; in others it exceeds the above-named number of individuals. [...] Under this simple form of municipal government, the inhabitants of the country have lived from time immemorial. The boundaries of the villages have been but seldom altered; and though the villages themselves have been sometimes injured, and even desolated by war, famine or disease, the same name, the same limits, the same interests, and even the same families have continued for ages. The inhabitants gave themselves no trouble about the breaking up and divisions of kingdoms; while the village remains entire, they care not to what power it is transferred, or to what sovereign it devolves; its internal economy remains unchanged. The potail is still the head inhabitant, and still acts as the petty judge or magistrate, and collector or renter of the village.”
These small stereotype forms of social organism have been to the greater part dissolved, and are disappearing, not so much through the brutal interference of the British tax-gatherer and the British soldier, as to the working of English steam and English free trade. Those family-communities were based on domestic industry, in that peculiar combination of hand-weaving, hands-spinning and hand-tilling agriculture which gave them self-supporting power. English interference having placed the spinner in Lancashire and the weaver in Bengal, or sweeping away both Hindoo spinner and weaver, dissolved these small semi-barbarian, semi-civilized communities, by blowing up their economical basis, and thus produced the greatest, and to speak the truth, the only social revolution ever heard of in Asia.
Now, sickening as it must be to human feeling to witness those myriads of industrious patriarchal and inoffensive social organizations disorganized and dissolved into their units, thrown into a sea of woes, and their individual members losing at the same time their ancient form of civilization, and their hereditary means of subsistence, we must not forget that these idyllic village-communities, inoffensive though they may appear, had always been the solid foundation of Oriental despotism, that they restrained the human mind within the smallest possible compass, making it the unresisting tool of superstition, enslaving it beneath traditional rules, depriving it of all grandeur and historical energies. We must not forget the barbarian egotism which, concentrating on some miserable patch of land, had quietly witnessed the ruin of empires, the perpetration of unspeakable cruelties, the massacre of the population of large towns, with no other consideration bestowed upon them than on natural events, itself the helpless prey of any aggressor who deigned to notice it at all. We must not forget that this undignified, stagnatory, and vegetative life, that this passive sort of existence evoked on the other part, in contradistinction, wild, aimless, unbounded forces of destruction and rendered murder itself a religious rite in Hindostan. We must not forget that these little communities were contaminated by distinctions of caste and by slavery, that they subjugated man to external circumstances instead of elevating man the sovereign of circumstances, that they transformed a self-developing social state into never changing natural destiny, and thus brought about a brutalizing worship of nature, exhibiting its degradation in the fact that man, the sovereign of nature, fell down on his knees in adoration of Kanuman, the monkey, and Sabbala, the cow.
England, it is true, in causing a social revolution in Hindostan, was actuated only by the vilest interests, and was stupid in her manner of enforcing them. But that is not the question. The question is, can mankind fulfil its destiny without a fundamental revolution in the social state of Asia? If not, whatever may have been the crimes of England she was the unconscious tool of history in bringing about that revolution.
Then, whatever bitterness the spectacle of the crumbling of an ancient world may have for our personal feelings, we have the right, in point of history, to exclaim with Goethe:
“Sollte these Qual uns quälen
Da sie unsre Lust vermehrt,
Hat nicht myriaden Seelen
Timur’s Herrschaft aufgezehrt?”
[“Should this torture then torment us
Since it brings us greater pleasure?
Were not through the rule of Timur
Souls devoured without measure?”]
[From Goethe’s “An Suleika”, Westöstlicher Diwan]
Karl Marx

Footnotes

4 A reference to the rule in India, mainly in the north, of the Mohammedan invaders who came from Central Asia, Afghanistan and Persia. Early in the thirteenth century the Delhi Sultanate became the bulwark of Moslem domination but at the end of the fourteenth century it declined and was subsequently conquered by the Moguls, new invaders of Turkish descent, who came to India from the east of Central Asia in the early sixteenth century and in 1526 founded the Empire of the Great Moguls (named after the ruling dynasty of the Empire) in Northern India. Contemporaries regarded them as the direct descendants of the Mongol warriors of Genghis Khan’s time, hence the name “Moguls”. In the mid-seventeenth century the Mogul Empire included the greater part of India and part of Afghanistan. Later on, however, the Empire began to decline due to peasant rebellions, the growing resistance of the Indian people to the Mohammedan conquerors and increasing separatist tendencies. In the early half of the eighteenth century the Empire of the Great Moguls practically ceased to exist.
5 Religion of the Lingam – the cult of the God Shiva, particularly widespread among the southern Indian sect of the Lingayat (from the word “linga” - the emblem of Shiva), a Hindu sect which does not recognise distinctions of caste and rejects fasts, sacrifices and pilgrimages.
Juggernaut (jagannath) – a title of Krishna, the eighth avatar of Vishnu. The cult of juggernaut was marked by sumptuous ritual and extreme religious fanaticism which manifested itself in the self-torture and suicide of believers. On feast days some believers threw themselves under the wheels of the chariot bearing the idol of Vishnu-juggernaut.
06 Heptarchy (government by seven rulers) – a term used by English historiographers to describe the political system in England from the sixth to eighth centuries, when the country was divided into seven highly unstable Anglo-Saxon kingdoms, which, in their turn, frequently split up and reunited. Marx uses this term by analogy to describe the disunity of the Deccan (Central and South India) before its conquest by the Mohammedans at the beginning of the fourteenth century.
7 The island of Salsette, north of Bombay, was famous for its 109 Buddhist cave temples.

MARX ON CASTE

Ranganayakamma

Marx did not write a special treatise on ‘caste’ just as he wrote on ‘capitalism’ under the title ‘Capital’. However, in his writings, he made some observations on the caste system in India and on certain regulations akin to castes in other countries. Through these observations, it is possible for us to understand the conception of castes and the solution that he indicated with regard to that question.
-------------------------------------------
According to the laws of economics, mental labour possesses higher value and manual labour possesses lower value. This is based on a natural law of formation of value. Values of different kinds of labour are formed differently depending on the resources required to learn a given kind of labour. There is nothing ‘wrong’ in it. As the mental labour possesses more value and manual labour less value, a person who always does mental labour gets higher income and a person who always does manual labour gets lower income. Societies based on exploitation further increase the naturally existing gap between values of different kinds of labour. 
----------------------------------
Marx (along with Engels) talked about castes in India for the first time in “The German Ideology” (1845-6). He made some observations and offered explanation concerning castes on six or seven occasions including in ‘Capital’ (1867). By means of those observations and ‘Capital’, which elaborated Marx’s theory in great detail, we can understand the caste question and get hold of its solution.
-----------------------------
Criticizing the wrong conception concerning the process of history in general and the idealist conception of post-Hegelians in Germany in particular, Marx made the following observations on caste in “The German Ideology”:
“When the crude form of the division of labour which is to be found among the Indians, and Egyptians calls forth the caste-system in their state and religion, the historian believes that the caste-system is the power which has produced this crude social form.” (Moscow edition 176, p. 63)
-------------------------------
In December 1846, Annenkov, a Russian intellectual, asked Marx’s opinion on Proudhan’s book “Philosophy of Poverty”. Replying to Annenkov’s letter, Marx comments that Proudhan does not have a proper understanding of division of labour and that he assumes it to be identical at all times. Marx wrote to Annenkov as follows:
“But was not the caste regime also a particular division of labour? Was not the regime of the corporations another division of labour? And is not the division of labour under the system of manufacture, which in England begins about the middle of the seventeenth century and comes to an end in the last part of the eighteenth, also totally different from the division of labour in large-scale modern industry?” (Poverty of Philosophy, p. 158, Moscow 1966).
In 1847, Marx wrote ‘Poverty of Philosophy’, a critique of Proudhan’s book. There he says:
“Under the patriarchal system, under the caste system, under the feudal and corporative system, there was division of labor in the whole of society according to fixed rules. Were these rules established by a legislator? No. Originally born of the conditions of material production, they were born of the conditions of material production; they were raised to the status of laws only much later. In this way these different forms of the division of labour became so many bases of social organization.” (p. 118).
While commenting on ‘how capitalist economists wrongly understand the relationship between production and distribution’, in his 1859 work, “A contribution to the critique of political economy”, Marx makes a reference to castes.
“Or, legislation may perpetuate land ownership in certain families, or allocate labour as a hereditary privilege, thus consolidating it into a caste system.” (p. 201, Moscow edition 1970)
In his 1853 article on “The Future Results of British Rule in India”, Marx expressed certain views on castes and division of labour.
“Modern industry, resulting from the railway system, will dissolve the hereditary divisions of labour, upon which rest the Indian castes, those decisive impediments to Indian progress and Indian power.” (On Colonialism, Moscow edition 1974, p. 85)
“I know that the English millocracy intend to endow India with railways with the exclusive view of extracting at diminished expenses the cotton and other raw materials for their manufactures.” (p. 84)
“All the English bourgeoisie may be forced to do will neither emancipate nor materially mend the social condition of the mass of the people, depending not only on the development of the productive powers, but on their appropriation by the people. But what they will not fail to do is to lay down the material premises for both.” (p. 85)
-------------------
Only by following the path of class struggles that are waged from a correct perspective against exploitation of labour, is it possible for the working class to transform various forms of “faulty social relations” (to use Marx’s expressions) and liberate itself from the slavery to the class of masters.
If all the lower castes in society are part of the working class and if they are living within traditional division of labour based on exploitation, then elimination of faulty relations of labour alone will be the correct solution for the liberation of those castes.
Marx’s observations on castes in volume one of ‘Capital’ that appeared in 1867:
“Manufacture, in fact, produces the skill of the detail labourer, by reproducing, and systematically driving to an extreme within the workshop, the naturally developed differentiation of trades which it found ready to had in society at large. On the other hand, the conversion of fractional work into the life-calling of one man, corresponds to the tendency shown by earlier societies, to make trades hereditary; either to petrify them into castes, or whenever definite historical conditions beget in the individual a tendency to vary in a manner incompatible with the nature of castes, to ossify them into guilds. Castes and guilds arise from the action of the same natural law that regulates the differentiation of plants and animals into species and varieties, except that when a certain degree of development has been reached, the heredity of castes and exclusiveness of guilds are ordained as a law of society.” (p. 321. Moscow edition 1974).
Here, at the end of these words, Marx cited the words of another writer as a footnote:
“The arts also have…in Egypt reached the requisite degree of perfection. For it is the only country where artificer may not in any way meddle with the affairs of another class of citizens, but must follow that calling alone which by law is hereditary in their clan….In other countries it is found that tradesmen divide their attention between too many objects. At one time they try agriculture, at another they take to commerce, at another they busy themselves with two or three occupations at once. In free countries, they mostly frequent the assemblies of the people…In Egypt, on the contrary, even artificer is severely punished if he meddles with affairs of State, or carries on several trades at once. Thus there is nothing to disturb their application to their calling….Moreover, since, they inherit from their forefathers numerous rules, they are eager to discover fresh advantages.” (pp. 321-22)
The handicrafts reached such a stage in Egypt since it was a rule that they ought to remain in those trades only. They were not allowed to pursue another trade. If they do, they will have punishments. Hence, every trade reached there to a stage of specialized occupation.
-------------------------

The Marxist
Volume: 18, No. 03-04
July-December 2002
CLASS STRUGGLE AND CASTE OPPRESSION : INTEGRAL STRATEGY OF THE LEFT 

JAYANTANUJA BANDYOPADHYAYA

 --------------------------------------------------------------------------------------------------

Marxist Thinking on Caste in India

Karl Marx was the first thinker to draw sharp attention to the highly deleterious impact of caste on Indian society and its causal link with the relations of production. In his famous essay on The Future Results of British Rule in India Karl Marx characterized the Indian castes as “the most decisive impediment to India’s progress and power”. Marx correctly argued that the caste system of India was based on the hereditary division of labour, which was inseparably linked with the unchanging technological base and subsistence economy of the Indian village community. At that time he believed that British rule would undermine the economic and technological foundations of these primitive, self-sufficient, stagnant, and isolated village communities, particularly through the spread of railways. The industrialization and commercialization of India under British rule, facilitated by the spread of railways, would lead to the breakdown of the traditional village communities, and with them also the caste system. But Marx wrote later on that he had exaggerated the possible impact of the spread of railways on the traditional relations of production characterized by the Indian village community.2 The important point, however, is that Marx clearly and causally connected the archaic social formation of caste in India with the relations of production. It followed logically that the abolition of the caste hierarchy and the oppression and exploitation of the ‘lower’ castes could not be separated from the Marxian form of class struggle.
  Following this Marxian approach to the relationship between the class struggle and the struggle against caste oppression, the renowned Indian Marxist leader and thinker, E.M.S. Namboodiripad, placed the Marxian approach to the struggle against caste consciousness and caste oppression as a part of the class struggle in modern India when he  observed in 1979:
One has to realize that the building of India on modern democratic and secular lines requires an uncompromising struggle against the caste-based Hindu society and its culture. There is no question of secular democracy, not to speak of socialism, unless the very citadel of India’s ‘age-old’ civilization and culture – the division of society into a hierarchy of castes – is broken. In other words, the struggle for radical democracy and socialism cannot be separated from the struggle against caste society.3
The same year another Indian Marxist stalwart, B.T.Ranadive, regretted the fact that “there has been a certain neglect in the ideological struggle against caste and communalism”, a


Comments

The comments to this entry are closed.
Karl Marx was the first thinker to draw sharp attention to the highly deleterious impact of caste on Indian society and its causal link with the relations of production. In his famous essay on The Future Results of British Rule in India Karl Marx characterized the Indian castes as “the most decisive impediment to India’s progress and power”. Marx correctly argued that the caste system of India was based on the hereditary division of labour, which was inseparably linked with the unchanging technological base and subsistence economy of the Indian village community. At that time he believed that British rule would undermine the economic and technological foundations of these primitive, self-sufficient, stagnant, and isolated village communities, particularly through the spread of railways. The industrialization and commercialization of India under British rule, facilitated by the spread of railways, would lead to the breakdown of the traditional village communities, and with them also the caste system. But Marx wrote later on that he had exaggerated the possible impact of the spread of railways on the traditional relations of production characterized by the Indian village community.2 The important point, however, is that Marx clearly and causally connected the archaic social formation of caste in India with the relations of production. It followed logically that the abolition of the caste hierarchy and the oppression and exploitation of the ‘lower’ castes could not be separated from the Marxian form of class struggle.
(1) மார்க்சியத்தில் சாதியத்துக்குத் தீர்வு உள்ளதா?
-----------------------------------------------------------------------------------------
தொடர் கட்டுரைகள்: பகுதி-1
மார்க்சிய சிந்தனைப் பயிலகம் 
------------------------------------------------------------------------------------------
மார்க்சியம் ஐரோப்பாவில் பிறந்த தத்துவம். ஐரோப்பாவில்
சாதி கிடையாது. எனவே மார்க்சியம் சாதியைப் பற்றி
அறிந்து இருக்கவில்லை. இது இயல்பானதே. எந்த ஒரு தத்துவமும்
பிரதேச எல்லைகளை மீறி, பிரபஞ்சம் முழுவதிலும் உள்ள 
அனைத்துச் சிக்கல்களுக்கும் தயார் நிலையிலான தீர்வுகளை
(READYMADE SOLUTIONS) வழங்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பே
அறிவியலற்றது (UNSCIENTIFIC).  

மார்க்ஸ் தம் கடைசிக் காலத்தில் இந்தியாவைப் பற்றி
அறிந்து கொள்ள விரும்பினார்.அதற்காக சம்ஸ்கிருத மொழியைக்
கற்கத் தொடங்கினார். ஏனெனில், இந்திய இலக்கியங்கள் யாவும்
சமஸ்கிருதத்தில்தான் இருந்தன. ஐரோப்பிய நூலகங்களில்,
குறிப்பாக பிரிட்டிஷ் நூலகங்களில் சம்ஸ்கிருத நூல்கள்தான்
இடம் பெற்று இருந்தன.ஆனால் அவற்றைக் கற்பதற்குள்
மார்க்ஸ் காலமாகி விட்டார்.

மார்க்சுக்கு தமிழ் பற்றி எதுவும் தெரியாது.
தமிழ் ஒரு செம்மொழி என்பதோ, திராவிட மொழிகளுக்கு
அதுதான் மூல மொழி என்பதோ, தென்னிந்தியாவைப் பற்றி
அறிந்துகொள்ள தமிழைத்தான் படிக்க வேண்டும் என்பதோ
மார்க்சுக்குத் தெரியாது. கால்டுவெல் வந்து சொன்ன பிறகுதான்
தமிழனுக்கே தமிழின் அருமை தெரிந்தது.

இந்திய வரலாற்றில் பெரும்பகுதி, இந்தியாவுக்கு வந்த 
வெளிநாட்டு யாத்திரிகர்களின் பயணக் குறிப்புகளில் இருந்துதான் பெறப்பட்டது என்பது இங்கு கருதத் தக்கது. கிரேக்க யாத்திரிகர் 
மெகஸ்தனிஸ் ( கி.மு 350-290 காலக்கட்டத்தில்), சீன யாத்திரிகர்கள் 
பாஹியான் (கி.பி 399-413),யுவான் சுவாங் (கி.பி 634-645),
இஸ்லாமிய யாத்திரிகர்கள் அல் பெருனி (கி.பி 973-1048),
இபன் பதுதா (கி.பி 1304-1368) மற்றும் ஐரோப்பிய யாத்திரிகர்கள் 
ஆகியோரின் பயணக் குறிப்புகள் இந்திய வரலாற்றின் பகுதிகள்.

தமது இந்தியப் பயணத்தின்போது, சீன யாத்திரிகர் யுவான் சுவாங் 
வாரணாசி, வைஷாலி, பாடலிபுத்திரம், புத்தகயா , நாலந்தா, 
ஜலந்தர், லும்பினி, வங்கம் உள்ளிட்ட பல்வேறு இந்திய நகரங்களில் 
தங்கினார். சம்ஸ்கிருத மொழியில் இருந்த அறுநூறுக்கும் மேற்பட்ட 
புத்த மத நூல்களைச் சேகரித்தார் என்பது வரலாறு. ஆக, இந்தியாவைப் 
பற்றி அறிந்து கொள்ள உதவும் கருவியாக சமஸ்கிருதம் அன்று இருந்தது 
என்பது கண்கூடு.
  
மார்க்ஸ் சமஸ்கிருதத்தைக் கற்றுக் கொள்ள விரும்பினார் என்ற செய்தி 
தமிழ் வாசகர்கள் சிலருக்கு அதிர்ச்சியைத் தரலாம். இச்செய்தி குறித்து 
அவர்கள் ஐயமும் கொள்ளலாம். மார்க்சை ஆர்.எஸ்.எஸ் அனுதாபியாகச் சித்தரிக்கக் ,கட்டுரையாளர் முனைகிறார் என்றுகூட  நுனிப்புல் 
வாசகர்களும் சிந்தனைக் குள்ளர்களும் கருதலாம். அவற்றை எல்லாம்
தவிர்க்கவே முந்தைய பத்திகளில் தரப்பட்ட விளக்கம்.  

மார்க்ஸ் நீண்ட காலம் வாழ்ந்து இருப்பாரே ஆனால்,
சமஸ்கிருதத்தைக் கற்று இந்தியாவைப் பற்றி
அறிந்து இருப்பார். சாதியைப் பற்றியும் தீண்டாமையைப்
பற்றியும் அறிந்திருப்பார்; தீர்வும் சொல்லி இருப்பார்.
 ஆனால் அந்த வாய்ப்பை இயற்கை
மார்க்சுக்கும் வழங்கவில்லை; நமக்கும் வழங்கவில்லை.  
------------------------------------------------------------------------------------------------
தொடரும் 
*********************************************************************  

மார்க்சிய மூல ஆசான்களான மார்க்ஸ், எங்கல்ஸ்,லெனின்,
ஸ்டாலின், மாவோ ஆகியோரின் படைப்புகள் மலையளவு உள்ளவை.
உலகில் வேறு எந்தத் தத்துவத்துக்கும் இந்த அளவு
விளக்க நூல்கள் கிடையாது. மூல ஆசான்களின் முக்கியமான
படைப்புகள் பலவும் உலகின் பல மொழிகளிலும்
மொழிபெயர்க்கப் பட்டு உள்ளன. மூல ஆசான்கள் ஒவ்வொருவரின்
படைப்புகளும் தொகுப்பு நூல்கள் ( COLLECTED WORKS) என்றும்,
தேர்வு நூல்கள் ( SELECTED  WORKS ) என்றும் வகைவகையாகப் பிரசுரிக்கப் பட்டு உள்ளன. இவை தவிர, பிரசுரிக்கப் படாத 
ஆவணங்களும் ( UNPUBLISHED DOCUMENTS ) ஆவணக் காப்பகங்களில்
பாதுகாக்கப் பட்டு மக்களின் பார்வைக்குக் கிடைக்கின்றன.

என்றாலும், மலையாகக் குவிந்து கிடக்கும் இந்த நூல்களில்,
ஏதேனும் ஒன்றில் சாதியைப் பற்றி (ON CASTE ) குறிப்பிடப் 
பட்டுள்ளதா என்றால் இல்லை என்பது கண்கூடு.

அ) சாதியின் தோற்றம் எது, அகமண முறையா, வேலைப் 
பிரிவினையா? 
ஆ) மார்க்சிய நோக்கில், சாதி என்பது அடித்தளமா, 
மேற்கட்டுமானமா?
இ) சாதி வர்க்கத்தில் உள்ளடங்கியதா, அல்லது தனித்த ஒரு 
மூலமா? (Is caste a seperate entity?) 
இன்ன பிற கேள்விகளுக்கு மார்க்சிய மூல ஆசான்களின் 
நூல்களில் விடை இல்லை.

"குடும்பம் தனிச்சொத்து அரசு ஆகியவற்றின் தோற்றம்" என்பது
எங்கல்சின் புகழ் பெற்ற நூல். ( THE ORIGIN OR FAMILY, PRIVATE
PROPERTY AND STATE BY FREDERICK ENGELS ). மகத்தான
சமூகவியல் ஆய்வு நூல். இந்த மகத்தான நூலை  எழுதிய
எங்கல்ஸ், சாதியின் தோற்றம் (  ORIGIN OF CASTE ) என்று
ஏதேனும் ஒரு நூலை எழுதி இருக்கிறாரா? இல்லையே!

ஆஸ்திரேலியப் பழங்குடிகள், ஐரோப்பியப் பழங்குடிகள்,
அவர்களின் சமூகப் பழக்க வழக்கங்கள், பண்பாடு ஆகியவை
குறித்து விரிவாக ஆராய்ந்து சமூகவியல் நூல்களைப் படைத்த
எங்கல்ஸ், இந்தியா பக்கம் கீழ்த்திசை நாடுகளின் பக்கம்
தம் பார்வையைத் திருப்பி இருக்கிறாரா என்றால், இல்லை என்பது
தெளிவு.

என்றாலும், இவை மார்க்ஸ் எங்கல்சின் குறைகள் அல்ல.
வேண்டுமென்றே திட்டமிட்டே இந்த மூல ஆசான்கள்
இந்தியாவை, கீழ்த்திசை நாடுகளைப் புறக்கணித்தனர் என்று
எவரேனும் கூறினால், அது அபத்தத்தின் உச்சம்.

மார்க்சும் எங்கல்சும் மனிதர்கள்; மாமனிதர்கள். கடவுள்கள் அல்ல; மந்திரவாதிகள் அல்ல. மந்திரக் கம்பளத்தில் பறந்து உலகெங்கும்
சுற்றித் திரிந்து, மொழிகளைக் கற்று, நூல்களைக் கற்று, 
ஆராய்ச்சி செய்து, மனித குலத்தின் அனைத்துச்
சிக்கல்களுக்கும் அவர்கள் தீர்வு வழங்கி இருக்க வேண்டும்
என்பது இயலாத ஒன்று. ஏனெனில் அது தனிமனித ஆற்றலின்
குறுகிய எல்லைக்குள் அடங்கி விடக்கூடியது அல்ல.

மார்க்சும் எங்கல்சும் ஜெர்மானியர்கள். மார்க்சியம் ஐரோப்பாவில்
பிறந்த தத்துவம். மார்க்சுக்கும் ஏங்கல்சுக்கும், பிரதானமாக,
ஐரோப்பாவே உலகம். ஐரோப்பாவுக்குக் கிழக்கே உள்ள
கீழ்த்திசை உலகம் பற்றி அவர்களுக்குத் தெரியாது.

புத்த மத நூல்கள் பற்றியோ புத்தரின் தத்துவங்கள் பற்றியோ
மார்க்சும் எங்கல்சும் அறிந்து இருக்கவில்லை. கீழ்த்திசை நாடுகளின்
அறிவுச் செல்வங்கள் ( TREASURE HOUSE OF KNOWLEDGE )
பற்றி அவர்களுக்கு எதுவும் தெரியாது. கிரேக்கத்தின் தொன்மையான
அறிவுச் செல்வங்கள் பற்றி அறிந்து, அவற்றில் ஆழ்ந்த புலமை
பெற்ற அவர்கள் இருவருக்கும், கிரேக்கத்தையும் விடத்
தொன்மையான கீழ்த்திசை உலகின் தத்துவ ஞானம் மற்றும் மரபு
பற்றி எதுவும் தெரியாது.

லூத்விக் ஃபாயர்பாக் என்ற ஜெர்மானிய அறிஞரின்
பொருள்முதல்வாதத்தை மேம்படுத்தி, அதையே மார்க்சியத்தின் பொருள்முதல்வாதமாக ஆக்கிக் கொண்ட மார்க்சும் எங்கல்சும்
இந்தியாவின் பொருள்முதல்வாத ஞானம் பற்றி
அறிந்து இருக்கவில்லை.
          
ஃ பாயர்பாக்கின் பொருள் முதல்வாதத்தைவிடச் சிறந்த,
தொன்மையான, மூலச்சிறப்புள்ள இந்தியப் பொருள்முதல்வாதம்
பற்றியோ, இந்தியத் தத்துவஞான மரபே பொருள்முதல்வாத
மரபுதான் என்பது பற்றியோ மார்க்சும் எங்கல்சும் அறிந்து
இருக்கவில்லை.    

எனவே, மார்க்சியம் என்பது சாராம்சத்தில், ஐரோப்பியத்
தத்துவமே. அது கீழ்த்திசைத் தத்துவம் அல்ல.

MARXISM ESSENTIALLY IS A WESTERN PHILOSOPHY, AND NOT AN
EASTERN PHILOSOPHY.

எனவே இந்தியத் துணைக் கண்டத்துக்கே உரித்தான,
சாதி, சாதியம், தீண்டாமை, சாதியப் படிநிலை அமைப்பு,
சாத்திய சடங்காசாரங்கள்   ஆகிய சிக்கல்கள் குறித்து
மார்க்சியத்தில் பேசப்படவில்லை.

எனினும் இதனால் மார்க்சியம்  எவ்விதத்திலும் பங்கம் 
அடைந்து விடவில்லை. ஏனெனில் மார்க்சியம் என்பது 
இயற்கணிதச் சூத்திரம் அல்ல. ஓர் ஈருறுப்புக் கோவையை 
விரிவுபடுத்த பைனாமியல் தேற்றத்தைப் பயன்படுத்துவது 
போல அல்ல மார்க்சியத்தைப் பிரயோகிப்பது. மூல ஆசான்கள் 
கூறியபடி, மார்க்சியம் ஒரு வறட்டுச் சூத்திரம் அல்ல, அது 
செயலுக்கான வழிகாட்டி. மேலும் பருண்மையான 
நிலைமைகளுக்கு ஏற்ப, பருண்மையாகப் பிரயோகிக்கப்
படுவதுதான் மார்க்சியம்.

எனவே, மார்க்சியத்தைக் கற்றும் புரிந்து கொண்டும் 
இந்திய நாட்டின் தனித்துவமான சாதியை எதிர்கொள்ள 
வேண்டியது இந்திய மார்க்சியர்களின் கடமை ஆகிறது.
------------------------------------------------------------------------------------------------------    
தொடரும் 
**************************************************************************