புதன், 26 செப்டம்பர், 2018



The Dialectic (Greek: διαλεκτική) is a line of thought, originating in ancient Greek philosophy, that stresses development through a back and forth movement between opposing propositions. It thus stands in stark contrast to Western philosophy’s general emphasis on the permanence of being. The dialectic movement refers either to a mental process or to a process believed to occur in objective reality. When the dialectic movement is seen as occurring in the mind, as in the Socratic dialectic, it essentially means a process by which a person gradually comes to reach a certain insight. That understanding of the dialectic is generally compatible with traditional ontologyand its focus on eternal being (for example, the Platonic ideas). When the dialectic is seen as a movement inherent to objective reality, it has frequently implied a conflicting development, as in Marxism, rather than a harmonious type of development, as the fundamental characteristic of reality.
00000000================================
In appreciating the dialectic, one question is whether it over-emphasizes the role of conflict in development. In Eastern worldviews such as Daoism, development occurs through harmonious interaction of natural polarities, such as male and female. Conflict in nature may also beget development, but acting in a different way. This same confusion has pervaded concepts of the dialectic in philosophy, particularly in Marxism.

Nature of the dialectic

Expressed in everyday language, the idea of the dialectic implies a movement of back and forth similar to slalom in skiing. The movement goes right, then left, then right again, and so on, but the overall direction is straight ahead.
Broadly defined in philosophical language, the dialectic is an exchange of propositions (theses) and counter-propositions (antitheses) resulting in a synthesis of the opposing assertions, or at least a qualitative transformation in the direction of the dialogue or progress.

History of the dialectic

The term dialectic has accompanied most of the history of Western philosophy, but its meaning has varied considerably. Differences have been due to a great diversity of terminological uses, but more essentially to a tension between two fundamental tendencies. With thinkers such as HeraclitusHegel, and Marx, the dialectic refers essentially to a conflictual movement inherent to reality. With SocratesPlato, and the scholastic tradition initiated by Aristotle, the dialectic refers to a movement of the mind in search for truth.
The term "dialectic" owes much of its initial prestige to its role in the philosophy of Plato, where it figures as the logical method of philosophy in the Socratic dialectical method of cross-examination. The term was given new life by Hegel, whose dialectically dynamic model of nature and historymade it a fundamental aspect of the nature of reality. In the mid-nineteenth century, the concept of "dialectic" was appropriated by Marx and retooled in a non-idealist manner, becoming a crucial notion in their philosophy of dialectical materialism. Thus, this concept came, for a time, to play a prominent role on the world stage and in world history. Today, "dialectics" can also refer to an understanding of how one can or should perceive the world (epistemology), an assertion of the interconnected, contradictory, and dynamic nature of the world outside their perception of it (ontology), or a method of presentation of ideas or conclusions.

The ancient dialectic

The ancient use of the dialectic was essentially defined by Socrates and Plato and continued by the scholastic tradition. However, the idea of dialectical movement appeared earlier in the thought of Heraclitus, where it carried a very different meaning.

Heraclitus

Heraclitus represents what could be called the prehistory of the dialectic. Though he never used the term to refer to his own philosophy, he was credited for pioneering the way of the dialectic by Hegel and Engels, who applauded his departure from what they perceived to be the static tendency of Parmenides and his successors. In fact, Heraclitus was an earlier pre-Socratic than Parmenides, and his thought is proof that the dialectical frame of mind has been with Western philosophy from the very beginning.
Heraclitus’ thought was dialectical in the sense that he believed everything to have originated from fire, the symbol of movement and development through self-consumption. His best-known statements are that “all is in a state of flux” and that “war is the father of all things.” Heraclitus thus believed that, ultimately, all things could not be reduced to a fundamental unity of Being (as for Parmenides), but rather to a dynamic principle consisting of a contrasting or even conflicting interaction between opposites. Heraclitus’ dialectic was one of nature and not of the mind. It would take more than two thousand years for another major thinker (Hegel) to reintroduce the idea that dialectical movement was the essence of things.

Zeno and Parmenides

According to Aristotle (Diogenes Laërtius, Lives VIII, 57), the dialectic proper originated with Zeno of Elea. Zeno is famous for his paradoxes, according to which, for instance, a flying arrow can never reach its destination, because it first has to cross half the distance, and before that, half of that half, and so on ad infinitum. Zeno’s paradoxes are counter-intuitive in that they seem to prove the impossibility of something that is obviously true.
Zeno’s paradoxes have long been denigrated as mere sophistry, but they have recently received renewed attention and praise for their insight into the nature of mathematics. Zeno was a disciple of Parmenides, the philosopher who first introduced the notion of the permanence of Being as opposed to the primacy of movement stressed by Heraclitus. If Being is immutable and permanent, the natural conclusion is that all movement is illusion. This is precisely what Zeno was trying to show with his paradoxes.
The first pre-Socratics had found the origin of all things in various prime elements, such as water (Thales) and air (Anaximenes). Life, hence movement, is implicit in these elements, and so is permanence and immutability. Movement as the prime nature of reality was first conceptualized by Heraclitus and permanence was conceptualized by Parmenides’ nascent ontology (the science of Being). After Parmenides and Zeno, the notion of a permanent, unmoving Being took on an overwhelming importance in Greek thought and subsequent philosophical developments. Movement as the essence of reality was not rediscovered until the nineteenth century, and the two (immutability and movement) were never satisfactorily reconciled in a consistent system.
Accordingly, after Zeno, the dialectic has become known as the art of logical discourse—the ability to analyze and control the workings of the human mind from a variety of perspectives. In other words, the dialectical movement was reduced to the human mind’s handling of eternal and immutable ideas, not to the acknowledgment of a continuous movement within reality.

Protagoras and the Sophists

Following Zeno, the school of the Sophists transformed the dialectical method into a mere tool of persuasion, even through the use of invalid arguments, eventually giving the school the bad name associated with the notion of sophistry, called “eristic” by Plato. The most prominent Sophist, Protagoras, however, is also said to have introduced the idea that to every statement there is an equally valid counter-statement, which would make him another distant precursor of the Hegelian dialectic, rather than a practitioner of sophistry.

Socratic dialectic

In contrast to the Sophists, Socrates professed to search for nothing but the truth. By applying his well-known “Socratic irony,” pretending to know nothing and letting his partner in dialogue expose and discover the inconsistencies of his own thought, Socrates sought to help others discover the truth. Thus, the Socratic dialectic is not altogether different from Zeno’s dialectic. Simply, instead of seeking to expose the inconsistency of familiar notions about reality (as Zeno did), Socrates sought to expose people’s prejudice and intellectual laziness. With Socrates in particular, the dialectic comes very close to the related notion of dialogue—an exchange that eventually leads to the truth. Once the eternal truth is attained, the movement stops.
In Plato's early dialogues, Socrates typically argues by cross-examining someone's claims in order to draw out a contradiction among them. For example, in the Euthyphro, Socrates asks Euthyphro to provide a definition of piety. Euthyphro replies that the pious is that which is loved by the gods. But, Socrates also has Euthyphro agreeing that the gods are quarrelsome and their quarrels, like human quarrels, concern objects of love or hatred. Therefore, Socrates reasons, at least one thing exists that certain gods love but other gods hate. Again, Euthyphro agrees. Socrates concludes that if Euthyphro's definition of piety is acceptable, then there must exist at least one thing that is both pious and impious (as it is both loved and hated by the gods)—which, Euthyphro admits, is absurd. Thus, Euthyphro is brought to a realization by this dialectical method that his definition of piety cannot be correct. This particular example has become known as the Euthyphro dilemma: Is something good because it is willed by God (or the gods), or is it willed by God because it is good? It shows that, underneath what appears as a simple contradiction due to prejudice and ignorance, issues much deeper and more difficult to resolve involving the nature of ultimate reality remain.

Plato

In Plato’s later dialogues that are believed to express his own thought (even though Socrates still appears as the protagonist) the dialectic appears as a method of division in which concepts and ideas are sorted out in a hierarchy, from the more general to the more particular. Whereas Socrates’ method was more inductive and synthetic, consisting in gradually helping his discussion partner reconstruct an idea of the truth in his own mind, Plato went on to a method emphasizing analysis and the organization of ideas in one’s own mind.
In the Republic (VI-VII), Plato presents the dialectic as the supreme art to be mastered by the philosopher-king of his ideal state. The dialectic had become the art of practicing logical thinking, rather than the art of discovering the truth through discussion.

Aristotle

Inheriting Plato’s tradition of thought, Aristotle developed his systematic logic with the use of syllogisms. For him, the dialectic proper had become secondary, a method for intellectual training and searching for truth based on probable premises.

Logic and the dialectic: The stoics and medieval scholasticism

Under the leadership of Chrysippus, the ancient Stoics developed a well-known school of formal logic, which they called the dialectic. But the term dialectic was also used by them to refer to a variety of intellectual activities, including grammatical theory. The tradition of equating the dialectics and logic with a broad range of applications became the norm into the Middle Ages.
Thus, the dialectic came to be known as one of the three original liberal arts or trivium (the other members are rhetoric and grammar) in Western culture. In ancient and medieval times, the rhetoric and the dialectic (or logic) were both understood to aim at being persuasive (through dialogue). While the rhetoric focused on the art of speaking, the dialectic dealt with the logical skills of analysis, the examination of theses and antitheses, and the use of syllogisms.

The modern dialectic

The modern (nineteenth to mid-twentieth century) use of the dialectic was introduced by Kant’s critique of traditional dogmatism. It was given and entirely new meaning by the German idealists, particularly Hegel; then transformed again into dialectical materialism by Karl Marx.

Kant

Since Plato, and through all its metamorphoses and varied terminological uses, the dialectic had essentially been a means for handling an eternal truth that was assumed as given by the laws of logic. In the medieval period, the authority of revelation was added as a further irrefutable point of reference.
With the advent of Kant’s philosophy, this would dramatically change. Since, for Kant, it was not possible for humans to reach any certain theoretical knowledge about the ultimate nature of things, much less about those issues that are not objects of the senses (God, freedom, and eternal life), the dialectic came to take on a negative connotation. In Kant’s system, the ancient dialectic is called the “logic of illusion,” because it is seen as the intellectual play with propositions the validity of which thinkers had no way of ever verifying.
In the “Transcendental Dialectic,” an important section of his Critique of Pure Reason, Kant makes use of so-called Antinomies, which are four sets of opposing propositions on issues such as the existence of God. Thereby, Kant intends to show that both contending propositions, the thesis as well as the antithesis, can be proved right, though they are mutually exclusive, thereby exposing the futility of a reasoning involving propositions that are beyond the grasp of human intellect. The thesis and antithesis thus are not followed by a synthesis that would conclude a dialectical movement. Rather, they are followed by the realization that such movement is impossible, or at least that it cannot possibly lead to valid conclusions.

Fichte, Schelling, and the post-Kantian dialectic

Thus, with Kant, the notion that an unmoving, transcendent Being, the source of all reality, could be discussed and known by the human mind came to an abrupt end. And, to a large extent, so did the dichotomy between permanence, associated with that Being, and movement, associated with the world of existence.
Philosophical investigation found its new starting point in the consciousness of the self. Johann Gottlieb Fichte was the first to reintroduce the notion of a full dialectical movement starting from the self or Ego, making use of the thesis, antithesis, synthesisterminology that has been inaccurately associated with the thought of Hegel. The interaction between thesis and antithesis occurs through the confrontation between the Ego and the non-Ego (the world), which appears as the object of the Ego’s moral action. Thus, in Fichte, the world of the mind and that of external reality came to face each other, their synthesis being a form of unity between the two. The idea of that triadic movement movement was taken over by Schelling, who moved the emphasis from the Ego to the more universal notion of the Absolute. From there, the idea of a universal dialectical movement towards a cosmic fulfillment in the Absolute would emerge with the thought of Georg Wilhelm Friedrich Hegel.

Hegelian dialectic

It is Hegel’s well-known achievement to have introduced the fully developed notion of a dialectical movement through a necessaryprogression. Rather than being the result of a confrontation between two independently existing entities, thesis and antithesis, the dialectical movement in Hegel’s thought appears more as an internal potential or as a necessary movement due to latent contradictions inherent to all entities, mental and material. In his sweeping overview, ranging from logic to history and world affairs, Hegel tries to show that each finite entity has within itself the germ of its own negation. This negation, however, does not lead to actual destruction but to sublation (Aufhebung) into a higher entity, the synthesis. The German term for sublation implies, at the same time, cancellation, putting aside, and raising to a higher level, all of which is contained in Hegel’s notion of the dialectic.
In the Logic, for instance, Hegel describes a dialectic of existence: first, existence must be posited as pure Being; but pure Being, upon examination, is found to be indistinguishable from Nothing; yet both Being and Nothing are united as Becoming, when it is realized that what is coming into being is, at the same time, also returning to nothing (consider life: Old organisms die as new organisms are created or born).
Though Hegel rarely uses the terms of thesis, antithesis, and synthesis, he uses a variety of triadic expressions, such as affirmation, negation, negation of negation; in-itself, for itself, in-and-for-itself. Hegel insists that the true meaning of the dialectic had been lost for most of philosophy’s history. For him, Kant rediscovered the triad, but in his thought it remained “lifeless.” Since, for Kant, ultimate reality was still perceived as transcendent and unreachable, it could not possibly yield a conclusive synthesis. Hegel attempted to move the dialectic back into the mainstream with the idea that it was the Absolute itself that gradually achieved full self-awareness through a dialectical movement culminating with the human mind. The transcendent Absolute and everyday reality were thus reunited in the view of Hegel. This conception of dialectics derives ultimately from Heraclitus, as Hegel himself points out.
Hegel uses the term speculation to describe the process by which the hidden progress of the dialectic is made explicit in philosophy. In his thought, therefore, speculation has an entirely positive connotation.
As in the Socratic dialectic, Hegel claimed to proceed by making implicit contradictions explicit: Each stage of the process is the product of contradictions inherent or implicit in the preceding stage. Socrates, however, essentially tried to debunk hidden assumptions by showing the contradictions hidden in the mind of his uncritical discussion partner. In the case of Hegel, the dialectical tension resides in reality itself. For Hegel, the whole of history is one tremendous dialectic, major stages of which chart a progression from self-alienation as slavery to self-unification and realization as the rational, constitutional state of free and equal citizens.

Critique of the Hegelian dialectic

With Hegel, the dialectic regained a central position in philosophy, being no longer a simple means to achieve the truth, but the key characteristic inherent to all reality. Problems, however, abound in Hegel’s conception, and other thinkers were quick to point them out. For Schopenhauer, in particular, the whole notion was nothing but sophistry. Even for those who are more sympathetic to its main premises, significant questions remain.
Hegel’s panlogism seeks to encompass all reality and historical development into one huge mental scheme reflecting the emergence of the absolute self. However, the Hegelian dialectic cannot be mechanically applied for any chosen starting point. Critics argue that the selection of any antithesis, other than the logical negation of the thesis, is subjective. Then, if the logical negation is used as the antithesis, there is no rigorous way to derive a synthesis. In practice, when an antithesis is selected to suit the user's subjective purpose, the resulting "contradictions" are rhetorical, not logical, and the resulting synthesis not rigorously defensible against a multitude of other possible syntheses. In fact, the details of Hegel’s description of the dialectical movement, notably in the area of the natural sciences, indeed appear to be highly arbitrary and sometimes inaccurate.
Hegel’s system led to three main consequences. First, the Absolute, roughly equated with the traditional notion of God, is no longer a preexisting, unmovable transcendent Being, but in essence a self-realizing entity that only fully emerges through the dialectical movement of history. Second, for all the subtleties of Hegel’s thought and even though its final aim was the unity and reconciliation of opposites, contradiction and conflict appear as the key instruments of progress. Third, that movement is presented as an internal, thus, unavoidable necessity of reality. This content had already existed as potential in the thought of Heraclitus, but it appears for the first time explicitly and systematically in the thought of Hegel. That aspect of Hegel’s thought would be taken over by Karl Marx and integrated into his own dialectic to justify the inevitability of the proletarian revolution.

Marxist dialectics

With Karl Marx, the notion of a dialectical movement in history became directly linked to the notion of the struggle of the proletariat against capitalism. With Marx, the notions of opposition and confrontation became central, and the subtle implications of Hegel’s sublation were abandoned. Making renewed use of the thesis, antithesis, synthesis triad, Marx’s thought clearly implies that the thesis is destroyed by the antithesis before a synthesis is achieved.
In Marxist thought, dialectical materialism implies that reality is essentially material (mind being a mere superstructure) and that it contains within itself a dialectical contradiction between opposing elements that functions as the engine of inevitable development. Historical materialism is the application of that concept to the development of history, seen as a series of revolutionary clashes between social classes with opposing interests. Thus, for Marx, conflict is the only real source of progress and development.
Karl Marx and Friedrich Engels believed Hegel was "standing on his head," and claimed to put him back on his feet, ridding Hegel's logic of its orientation towards philosophical "idealism," and conceiving what is now known as materialist or Marxist dialectics. This is what Marx had to say about the difference between Hegel's dialectics and his own:
My dialectic method is not only different from the Hegelian, but is its direct opposite. To Hegel, the life-process of the human brain, i.e., the process of thinking, which, under the name of “the Idea,” he even transforms into an independent subject, is the demiurgos of the real world, and the real world is only the external, phenomenal form of “the Idea.” With me, on the contrary, the ideal is nothing else than the material world reflected by the human mind, and translated into forms of thought.
Nevertheless, Marx "openly avowed [himself] the pupil of that mighty thinker" and even "coquetted with modes of expression peculiar to him." Marx wrote:
The mystification which dialectic suffers in Hegel's hands, by no means prevents him from being the first to present its general form of working in a comprehensive and conscious manner. With him it is standing on its head. It must be turned right side up again, if you would discover the rational kernel within the mystical shell.
At the heart of Marxist dialectics is the idea of contradiction, with class struggle playing the central role in social and political life, although Marx does identify other historically important contradictions, such as those between mental and manual labor and town and country. Contradiction is the key to all other categories and principles of dialectical development: Development by passage of quantitative change into qualitative ones, interruption of gradualness, leaps, negation of the initial moment of development and negation of this very negation, and repetition at a higher level of some of the features and aspects of the original state.
The Marxist view of dialectics as a framework for development in which contradiction plays the central role as the source of development is perhaps best exemplified in Marx's Capital, which outlines two of his central theories: That of the theory of surplus value and the materialist conception of history.
In the work of Marx and Engels the dialectical approach to the study of history became intertwined with historical materialism, the school of thought exemplified by the works of Marx, Engels, and Lenin. (Marx himself never referred to "historical materialism.") A dialectical methodology came to be seen as the vital foundation for any Marxist politics, through the work of Karl Korsch, Georg Lukács and certain members of the Frankfurt School, such as Max HorkheimerTheodor Adorno, and Herbert Marcuse.
Under Stalin, Marxist dialectics developed into what was called "diamat" (short for dialectical materialism). Some Soviet academics, most notably Evald Ilyenkov, continued with unorthodox philosophical studies of the Marxist dialectic, as did a number of thinkers in the West. One of the best known North American dialectical philosophers is Bertell Ollman.

Critique of the Marxist dialectic

While the dialectic in the sphere of ideas can be defended, the concept as applied to the movement of matter, in the manner of Marx, contradicts the ways of the natural world. Nature is full of examples where growth and development occurs through the dynamic movement of opposites, such as the positive and negative charges that make up an atom, or male and female animals that mate to produce offspring. However, healthy development takes place through harmonious interaction of these poles centered on a higher purpose, for example, perpetuation of the species. Following the pattern of nature, the tensions developed by opposition of ideas and cultures should be resolved through dialog, for the purpose of reaching a higher understanding of truth and arriving at common policies for well-being of all.
Marxism erred because it has focused on the distortions of history where one of the poles overpowered and destroyed the other. Marxism attempted to make this distortion, which results from fallen human nature and selfishness, into a normative solution and justification for extermination of enemies and theft of property. The materialism in Marxism considered people as expendable, rather than as having equal dignity and worth. This error has led to needless millions of deaths through violent revolutions, all based on a false premise of the nature of dialectical development.

The dialectic in contemporary thought

Many philosophers have offered critiques of dialectic, and it can even be said that hostility or receptivity to dialectics is one of the things that divides twentieth-century Anglo-American philosophy from the so-called "continental" tradition, a divide that only a few contemporary philosophers (among them Richard Rorty) have ventured to bridge.
One philosopher who has attacked the notion of dialectic again and again is Karl Popper. In 1937, he wrote and delivered a paper entitled "What Is Dialectic?" in which he attacked the dialectical method for its willingness "to put up with contradictions" (Conjectures and Refutations: The Growth of Scientific Knowledge [New York: Basic Books, 1962], p. 316). Popper concluded the essay with these words: "The whole development of dialectic should be a warning against the dangers inherent in philosophical system-building. It should remind us that philosophy should not be made a basis for any sort of scientific system and that philosophers should be much more modest in their claims. One task which they can fulfill quite usefully is the study of the critical methods of science" (Ibid., p. 335).
In chapter 12 of volume 2 of The Open Society and Its Enemies (1944; 5th rev. ed., 1966), Popper unleashed a famous attack on Hegelian dialectics, in which he held Hegel's thought (unjustly, in the view of many philosophers, such as Walter Kaufmann) to some degree responsible for facilitating the rise of fascism in Europe by encouraging and justifying irrationalism. In section 17 of his 1961 "addenda" to The Open Society, entitled "Facts, Standards, and Truth: A Further Criticism of Relativism," Popper repeated his criticism of the Hegelian dialectic (The Open Society and Its Enemies, 5th rev. ed., vol. 2 [Princeton: Princeton University Press, 1966], p. 395).

Dialectical theology

Dialectical theology, also referred to as crisis theology and theology of paradox refers to the theological movement of neo-orthodoxy initiated by Karl Barth between the two world wars. This approach to theology stresses that God is naturally unknowable to sinful and finite human beings, and that this limitation can only be overcome through the intervention of divine grace. Rejecting what he perceived as the accommodation of the liberal theology of his time, Barth stressed the absoluteness of God as the starting point of salvation. "In the No found in God's righteous anger one finds the Yes of his compassion and mercy."
Unlike the Hegelian dialectic, where tension and paradoxes are believed to be ultimately solved through the rational process of speculation, dialectical theology’s position is that the paradoxes and ambiguities of faith cannot be resolved. A dynamic faith arises precisely out of that dialectical tension. That understanding of the irreducible nature of the paradoxes of faith can be traced back to the thought of Soren Kierkegaard, himself a former student of Hegel, who took a critical stance towards his teacher’s panlogism. For Kirkegaard, the paradoxical tension can only be overcome by an existential act of commitment.
The paradoxical tension of dialectical theology has had a long history originating in early Greek patristic tradition. Two significantly different elements can be found in the notion of paradoxical faith, though the two are often conflated. First, there is the difference between the infinite nature of God and the finiteness of human creatures. Second, there is the unbridgeable gap between the holiness of God and the sinfulness of human beings. Jesus Christ the God-man is seen as central in that paradoxical situation.
Though Christian thinkers such as the medieval French scholar Pierre Abelard have approached the dialectic of faith from an intellectual perspective by juxtaposing contradictory statements (“sic et non”) without any attempt of resolution, the main strand of the dialectical tradition has been one involving a mystical approach of the hidden God and so-called negative theology. That view consists of defining God by what he is not (for exmaple, not limited), because any positive assessment of God’s nature in human words is impossible. Main representatives are the pseudo-DionysiusMeister Eckhart, and Jakob Boehme.

Dialectical biology

In The Dialectical Biologist (Harvard University Press, 1985, ISBN 0-674-20281-3), Richard Levins and Richard Lewontin sketch a dialectical approach to biology. They see "dialectics" more as a set of questions to ask about biological research, a weapon against dogmatism, than as a set of predetermined answers. They focus on the (dialectical) relationship between the "whole" (or totality) and the "parts." "Part makes whole, and whole makes part" (p. 272). That is, a biological system of some kind consists of a collection of heterogeneous parts. All of these contribute to the character of the whole, as in reductionist thinking. On the other hand, the whole has an existence independent of the parts and feeds back to affect and determine the nature of the parts. This back-and-forth (dialectic) of causation implies a dynamic process. For example, Darwinian evolution points to the competition of a variety of species, each with heterogeneous members, within a given environment. This leads to changing species and even to new species arising. A dialectical biologist would not reject this picture as much as look for ways in which the competing creatures lead to changes in the environment, as when the action of microbes encourages the erosion of rocks. Further, each species is part of 
இந்திய வல்லாதிக்க மத்திய அரசை
நடத்திய கட்சிகள் காங்கிரசும் பாஜகவும்.
இந்த மத்திய அரசில் பங்கேற்ற மாநிலக்
கட்சிகள் திமுக, மதிமுக, பாமக ஆகியவை.
கம்யூனிஸ்ட்களான CPI, CPM கட்சிகள் மத்தியிலோ
மாநிலத்திலோ ஆட்சியில் இல்லை. அரசு
அதிகாரத்தோடு எவ்விதத் தொடர்புமற்ற CPI, CPM
கட்சிகளை எவ்வாறு விமர்சிக்க இயலும்?

மேலும் CPI, CPM கட்சிகள் இலங்கையின்
இறையாண்மைக்கு உட்பட்ட தமிழ் ஈழம் என்ற
கோரிக்கையைத்தான் ஆதரிக்கிறார்களே தவிர,
தனி நாடாகப் பிரிந்து தமிழீழம் அமைப்பதை
ஏற்கவில்லை. இதை அக்கட்சிகள் 1983ஆம்
ஆண்டிலேயே தெளிவாக அறிவித்து விட்டார்கள்.       
CPI, CPM கட்சிகள் ஈழத் தரகர்களாக இருந்து
புலம் பெயர்ந்த தமிழர்களிடம் இருந்து காசு
பறிக்கவில்லை. இப்பதிவு ஈழத் தரகர்களை
அம்பலப் படுத்துகிறது.

ஈழத் தரகர்களின் கயமைக்கு ஆதாரம் பாரீர்!
-------------------------------------------------------------------------------
போர்க்கப்பல் வழங்குவது என்றால் என்ன?
அதன் ராணுவ முக்கியத்துவம் என்ன என்ற புரிதல்
இருந்தால் மட்டுமே இப்பதிவைப் புரிந்து கொள்ள
முடியும். ஐ என் எஸ் சரயு வகையைச் சேர்ந்த கப்பல்
ஒரு நாட்டிடம் இருந்தால், அதன் எதிரி நாட்டின்
கடற்படை எப்படியெல்லாம்  நிர்மூலம் ஆகும் என்ற
புரிதலும் தேவை.

போர்க்கப்பல் வழங்குவதும் ஆயுதத் தளவாடங்கள்
வழங்குவதும் ஒன்றல்ல. இரண்டுக்கும் இடையில்
ராணுவ முக்கியத்துவம் சார்ந்து பாரதூரமான
வேறுபாடுகள் உள்ளன. ஆயுதத் தளவாடங்கள்
வழங்குவது ஒருவருக்கு செலவுக்குப் பணம்
கொடுப்பது போன்றது. போர்க்கப்பல் வழங்குவது
ஒருவருக்கு சொத்தை எழுதிக் கொடுப்பது போன்றது.

வாஜ்பாய் அரசும் மன்மோகன் அரசும் சிங்கள அரசுக்கு
போட்டி போட்டுக் கொண்டு போர்க்கப்பலை
வழங்கினார்கள். சாதாரண ஒரு வாக்கியமா இது?
இந்தப் போர்க்கப்பல்கள் மூலம் சிங்கள அரசு
அசுரத்தனமான ராணுவ பலம் பெற்றது.

இதெல்லாம் வைகோவுக்கும் நெடுமாறனுக்கும்
மருத்துவர் ராமதாசுக்கும் நன்கு தெரியும். மூவரும்
நன்கு படித்தவர்கள். இந்திய அரசு சிங்கள
ராணுவத்துக்கு போர்க்கப்பல் வழங்கியது தவறு என்று
இவர்கள் முணுமுணுத்த வரலாறு உண்டா?

இந்த துணையை மக்களிடம் சொல்லாமல் திட்டமிட்டு
மறைத்த கயமைத்தனம்தானே இவர்கள் செய்தது?

வைகோ ஒரு புத்தகம் எழுதி இருக்கிறார். "குற்றம்
சுமத்துகிறேன்" என்ற புத்தகம் அது. இந்தப் புத்தகத்தை
எத்தனை பேர் படித்து இருக்கிறீர்கள்? இப்படி ஒரு
புத்தகத்தை வைகோ எழுதி இருக்கிறார் என்று
எத்தனை பேருக்குத் தெரியும்?

வாஜ்பாய்  அரசு சிங்கள ராணுவத்துக்கு போர்க்
கப்பல் வழங்கிய செய்தி சர்வதேசப் பத்திரிகைகளில்
எல்லாம் வெளிவந்து உலகறிந்த செய்தியாகிப் போன
பின்னர், வைகோ இந்தப் புத்தகத்தை எழுதினார்.
அதில் ஓரே வரியாவது போர்க்கப்பல் வழங்கிய
வாஜ்பாய் அரசைக் கண்டித்து எழுதி இருப்பாரா?
கண்டிக்க வேண்டாம், ஐயா, போர்க்கப்பல்
வழங்கப் பட்டது என்ற உண்மையையாவது
மக்களுக்குச் சொல்லி இருப்பாரா? வைகோ அப்படி
ஒரு வரி எழுதியிருந்தால், அதைக் காட்டுங்கள்.

இந்திய அரசின் உளவுத் துறையால் இயக்கப்
படுகிறவர்களே ஈழத் தரகர்கள். வைகோ, நெடுமாறன்,
சீமான், திருமுருகன் காந்தி ஆகியோர் இத்தகைய
தரகர்களே. இவர்களைச் சுற்றி வந்து ஆதாயம்
பெறுவோர் கொளத்தூர் மணி, கோவை ராமகிருஷ்ணன்
போன்றவர்கள். நெல்லுக்கு இறைத்த நீர் வாய்க்கால்
வழியோடிப் புல்லுக்கும் ஆங்கே பொசியுமாம்
என்பது போல, வைகோ நெடுமாறனைச் சுற்றி
வந்து ஆதாயம் பெறுபவர்கள் கொளத்தூர் மணி
போன்றவர்கள். இதுதான் உண்மை.

தரவுகளும் உண்மைகளும் மட்டுமே உண்மையாகும்.
உணர்ச்சி வசப்பட்டுக் கொண்டு, எந்தத் தரவுகளும்
உண்மைகளும் அறியாமல் இருந்தால், எமது கட்டுரை
புரியாமல்தான் இருக்கும். எமது கருத்துக்களை
மறுப்போர், யாம் முன்வைத்துள்ள ஆதாரத்தை
மறுத்துப் பாருங்கள்,
**************************************************   



         

ஈழத் தரகர்கள் அனைவரும் விதிவிலக்கின்றி
இந்திய அரசின் கைக்கூலிகளே!
சிங்கள இனவெறி அரசுக்கு கப்பல் வழங்கியது யார்?
----------------------------------------------------------------------------------------------
நியூட்டன் அறிவியல் மன்றம்
---------------------------------------------------------------------------------------
1) தமிழ் ஈழத்தைப் பொறுத்து காங்கிரஸ், பாஜக ஆகிய
இரண்டு கட்சிகளுக்கும் ஒரே நிலைபாடுதான். தமிழ்
ஈழத்தை ஏற்பதில்லை என்ற நிலைபாடுதான்!

2) காங்கிரஸ் ஆட்சி, பாஜக ஆட்சி என்று எந்த ஆட்சியாக
இருந்தாலும், இந்திய அரசின் வெளியுறவுக் கொள்கை
இலங்கையைப் பொறுத்து ஒன்றுதான். சிங்கள அரசை
ஆதரிப்பது என்ற நிலைதான் இரு ஆட்சியிலும்.

3) விடுதலைப் புலிகளை அழிப்பது என்பதில் காங்கிரஸ்,
பாஜக இருகட்சிகளும் .ஒன்றாகவே செயல்பட்டன.
ஆனால் இறுதிப் போர் நிகழ்ந்த காலத்தில் (2007-2009)
காங்கிரஸ் அரசு ஆட்சியில் இருந்ததால், புலிகளை அழிப்பதில் காங்கிரசுக்கு இயற்கையாகவே
அதிகமான பங்கு இருந்தது.

4) வாஜ்பாய் பிரதமராக இருந்தபோது, இலங்கையில்
சந்திரிகா பிரதமராக இருந்தார்.வாஜ்பாய் அரசின்
வெளியுறவுத்துறை அமைச்சர் ஜஸ்வந்த் சிங் அரசு
முறைப் பயணமாக இலங்கை சென்றார்.
இலங்கைக்குத் தேவைப்படும் எல்லா உதவிகளையும்
செய்வதாக வாஜ்பாயின் உறுதிமொழியை ஜஸ்வந்த்
சிங், சந்திரிகாவிடம் தெரிவித்தார்.  

5) சந்திரிகாவின் வேண்டுகோளை ஏற்று, இலங்கை 
ராணுவத்துக்கு மிகப்பெரிய போர்க்கப்பலை
(ஐஎன்எஸ்  சரயு வகை) வழங்கினார் வாஜ்பாய்.
மேலும் பல்வேறு நவீன ஆயுதங்களையும் வழங்கினார்.
500 கோடி ரூபாய் கடனுதவியும் வழங்கினார்.

6) ஐ என் எஸ் சரயு கப்பலைக் கொண்டு, புலிகளின்
முக்கியமான 8  கப்பல்களை அழித்தது இலங்கைக்
கடற்படை.

7) வாஜ்பாய் அரசு சிங்கள ராணுவத்துக்கு போர்க்கப்பல்
வழங்கியபோது, வாஜ்பாயாய் அரசில் மதிமுகவின்
இரண்டு அமைச்சர்கள் இருந்தார்கள். அவர்கள்
மு கண்ணப்பன் மற்றும் செஞ்சி ராமச்சந்திரன்.

8) திமுகவின் சார்பாக முரசொலி மாறன், டி ஆர் பாலு,
ஆ ராசா ஆகியோர் வாஜிபா அரசில் அமைச்சர்களாக
இருந்தனர். பாட்டாளி மக்கள் கட்சி சார்பாக என் டி
சண்முகம், ஏ கே மூர்த்தி ஆகிய இருவரும்
அமைச்சர்களாக இருந்தனர்.

9) யாராக இருந்தாலும் அரசியல் கட்சிகளுக்குப் 
பதவிதான் முக்கியம். விடுதலைப் புலிகள் இருந்தால்
என்ன,அழிந்தால் என்ன?

10) காங்கிரஸ் ஆட்சியின்போது சிங்கள ராணுவத்துக்கு
2007 செப்டம்பரில் மேலும் இரண்டு போர்க்கப்பல்கள்
கொடுக்கப் பட்டன. வரஹா, விக்ரஹா என்னும்
போர்க்கப்பல்கள் அவை. விடுதலைப் புலிகளின்
கடற்படையை முற்றிலுமாக அழித்தவை இந்த
வரஹா, விக்ரஹா போர்க்கப்பல்கள்.

11) காங்கிரஸ் அரசு சிங்கள ராணுவத்துக்கு
போர்க்கப்பல்கள் வழங்கியபோது, முக அழகிரி,
ஆ ராசா, தயாநிதி மாறன், டி ஆர் பாலு உள்ளிட்டோர்
அமைச்சர்களாக இருந்தனர். எந்த அமைச்சரும்
ஆட்சேபிக்கவில்லை.   

12) ஈழத் தரகர்கள் நெடுமாறன், வைகோ, சீமான்,
கோவை ராமகிருஷ்ணன், கொளத்தூர் மணி
திருமுருகன் காந்தி ஆகியோர்  காங்கிரஸ் பாஜக அரசுகள்
போட்டி போட்டுக் கொண்டு சிங்கள ராணுவத்துக்கு
போர்க்கப்பல்கள் வழங்கியதை  என்றாவது
கண்டித்தது உண்டா? கிடையாது.
ஈழத் தரகர்கள் அனைவருமே இந்திய அரசின்
கைக்கூலிகளே. இதை யாராவது மறுக்க முடியுமா?

13)பிரபாகரனின் இளைய மகன் பாலச்சந்திரனைக்
கொன்றது இந்திய இராணுவமே என்று செய்திகள்
வந்துள்ளன. இது பற்றி அடுத்துப் பார்ப்போம்.
*******************************************************
பின்குறிப்பு: ஈழத் தரகர்களை விட, சிங்கள
ராணுவத்துக்கு போர்க்கப்பல் வழங்கிய
வாஜ்பாய் சோனியா ஆகியோர் எவ்வளவோ
நேர்மையானவர்கள்! இதுதான் உண்மை!
--------------------------------------------------------------------------------

செவ்வாய், 25 செப்டம்பர், 2018

Dialectics by Mao
taken from
selected works of mao tes tung
Reading notes on the soviet text
political economy 1961-62

68. Philosophy Must Serve the Political Tasks Facing Us
Any philosophy is in the service of its contemporary tasks.
Capitalist philosophy has this function. And every nation, every era has new theoreticians producing new theory for the political tasks of the day. In England such bourgeois materialists as Bacon and Hobbes appeared; materialists like the Encyclopedists then appeared in eighteenth-century France; the German and Russian bourgeoisie also had their materialists. All of these were bourgeois materialists, all of whom served the political tasks of the bourgeois class. Thus the existence of English or bourgeois materialism certainly did not make French bourgeois materialism unnecessary, nor did the existence of English and French bourgeois materialism make the German or the Russian unnecessary.
The Marxist philosophy of the proletarian class is even more vitally concerned to serve contemporary political tasks. For China, Marx, Lenin, and Stalin [Omitted in the 1967 text.: Note by translator.] are necessary reading. That comes first. But communists of any country and the proletarian philosophical circles of any country must create new theory, write new works, produce their own theoreticians to serve the political tasks facing them.
No nation can at any time rely only on what is old. Having Marx and Engels without Lenin’s Two Tactics and other works could not have solved the new problems of 1905 and afterward. Having only Materialism and Empirico-Criticism of 1907 would not have sufficed to cope with the new issues that arose before and after the October Revolution. To meet the needs of this time Lenin wrote ImperialismState and Revolution and other works. After Lenin, Stalin was needed to write Foundations of Leninism and Problems of Leninismto deal with reactionaries and preserve Leninism. At the end of our second civil war and the beginning of the War of Resistance Against Japan we wrote On Practice and On Contradiction. They had to be written to meet the needs of the times.
Now that we have entered the period of socialism a whole new series of problems has appeared. If we do not meet the new needs, write the new works, give form to new theory, it will not do!

என்னால் பார்த்துக் கொண்டு பேசாமல் இருக்க முடியாது . ஏதோ அரைவேக்காடு ஆன்மீக பத்தி எழுத்தாளனோ அல்லது பட்டி மன்ற பேச்சாளனோ தொடங்கி வைத்தது திராவிட பேரொளி மெகா சீரியல் எழுதியதில் வந்து முடிந்தது .இப்போது எவன் என்ன சாஸ்த்ர விரோத செயலை செய்தாலும் அதனை ராமானுஜர் தலையில் கொண்டு போய் போடும் பழக்கம் இருக்கிறது . ஹிந்துத்துவ இயக்கங்கள் அவர்கள் அரசியல் செயல்பாடுகளையும் ராமானுஜ வழியில் கொண்டு சேர்க்கின்றனர் .இடதுசாரி வைணவ அறிவுஜீவகளில் சிலர் அரசியலையும் விட முடியாமல் ராமானுஜரையும் விட முடியாமல் இறுதியில் ராமானுஜரை இடது சாரி போராளியாக சித்தரித்து புத்தகம் எழுதுகின்றனர் .ராமானுஜர் எந்த ஒரு நடைமுறையையும் சாத்திர விரோதமாக செய்யவில்லை .அவர் சமயத்து நடைமுறைகள் எவ்வளவு முற்போக்காக தோன்றினாலும் பாஞ்சராத்ர அடிப்படை உடையவையே .ஒவ்வொன்றாக பார்ப்போம்
அ) ப்ரம்ம ஸூத்ர பாஷ்யத்தில் வேதாந்த அதிகாரியை நிர்ணயம் செய்யுமிடத்தில் எந்த முற்போக்கு நிலைப்பாட்டையும் எடுக்கவில்லை . த்விஜர்கள் அல்லாதவர்கள் புராண ஸ்ரவணம், நாம ஜபம் போன்றவற்றின் வாயிலாக நற்கதியை அடையலாம் என்பது ராமானுஜர் காலத்திற்கு முன்பாக இருந்த நம்பிக்கை தான் .அவர் அவ்விஷயத்தில் எந்த விதிமுறை மீறலையும் செய்யவில்லை
ஆ) அனைவருக்கும் சமாச் சரணம் / முத்ரா தாரணம் என்பது பாஞ்சராத்ர நிலைப்பாடே .ராமானுஜர் இங்கும் அதைத்தான் பின்பற்றுகிறார் .பாஞ்சராத்ரம் மாத்வர்களுக்கும் பிரமாணம் . இங்கும் அனைவரும் வைணவ தீக்ஷை பெற தகுதியானவர்களே
இ) தீக்ஷை பெறாத இரு பிறப்பாளனை விட தீக்ஷை பெற்ற ஏனைய வர்ணத்தவர் போற்றத்தக்கவர் என்பதும் பாஞ்சராத்ர அடிப்படையே .மத்வரும் இதனை கூறுகி
றார்
ஈ) பாஞ்சராத்ரம் ஆலய பூஜைக்கு யார் தகுதியானவர்கள் என்று கூறுகிறதோ அவர்களை தான் ராமானுஜர் அர்ச்சகராக நியமித்தார் .இன்றைய ஹிந்துத்துவர்களை போல அனைவரும் அர்ச்சகர் திட்டத்தை கொண்டு வரவில்லை
உ) மோக்ஷ உபாயமான நாராயண அஷ்டாக்ஷரி , த்வயம் , சரம ஸ்லோகம் போன்றவைத்தான் அனைவருக்கும் அவரால் உபதேசிக்க பட்டன . இவை அனைத்து வைணவர்களுக்கும் வர்ண பேதம் இல்லாமல் உபதேசிக்க தக்கது என்று பாஞ்சராத்ரம் கூறுகிறது . பழைய சுவடிகளில் அந்தணர் அல்லாதவர்களுக்கு ப்ரணவம் இல்லாமல் உபதேசம் என்றே கூறப்பட்டுள்ளது . ப்ரம்ம சமாஜவத் தாரை போல அனைவருக்கும் பூணூலும் போட்டு காயத்ரி மந்திரமும் உபதேசித்து அதனை கேலிக்கூத்தாக்கவில்லை .
ஊ) ராமானுஜர் வர்ண கலப்பை ஆதரிக்கவில்லை .ஒரே வர்ணத்தவர் எனில் உள் பிரிவை பார்க்காமல் வைணவரா என்று மட்டும் பார்க்க சொன்னார் .
எ ) கையில் கிடைத்தவர்களை எல்லாம் ராமானுஜர் அந்தணராக மாற்றினார் என்பது அவர் மீது வைக்கப்படும் மற்றொரு குற்றச்சாட்டு .அவரது தத்துவ மரபு இத்தகைய மாற்றங்களை ஏற்கவில்லை .ஒரு பேச்சிற்கு அப்படி செய்தார் என்று வைத்துக் கொண்டால் இன்று ராமானுஜ வைணவர்கள் அனைவரும் அந்தணர்களாக மட்டுமே இருந்திருக்க வேண்டுமே .ஆனால் அனைத்து வர்ணத்தவர்களும் அங்கு உள்ளனரே . ஆதலால் அதுவும் கட்டுக்கதை என்பது தெளிவு .
உங்கள் புரட்சி வெறிக்கு ராமானுஜரை ஊறுகாயாக பயன்படுத்தாதீர் .புரட்சி செய்ய வேண்டிய அவசியம் ஏதும் அவருக்கு இருக்கவில்லை .அனைவருக்குமான சாதனா மார்க்கம் பாஞ்சராத்ரத்தில்ஆதி முதலே
இருந்து வந்துள்ளது.

சனி, 22 செப்டம்பர், 2018

ஷ்ராடிங்கரின் பூனை!
குவாண்டம் தியரி ஓர் எளிய அறிமுகம்!
கட்டுரைத் தொடரின் 2ஆம் கட்டுரை!  கட்டுரை-2.
---------------------------------------
பி இளங்கோ சுப்பிரமணியன்
நியூட்டன் அறிவியல் மன்றம்
------------------------------------------------------
எர்வின் ஷ்ராடிங்கர் (Erwin Schrodinger 1887-1961) 
என்னும் ஆஸ்திரிய இயற்பியலாளர் 1935 ல் ஒரு 
சிந்தனைப் பரிசோதனையை முன்மொழிந்தார். 
1933ஆம் ஆண்டில் இயற்பியலுக்கான நோபெல் 
பரிசு பெற்றவர் இவர்.

ஷ்ராடிங்கர் முன்மொழிந்த சிந்தனைப் பரிசோதனை 
(thought experiment) என்பது ஓர் இயற்பியல் பரிசோதனை 
ஆகும். இப்பரிசோதனை  இயற்பியலின் எந்த 
விதியையும் மீறாமல் கற்பனையில் 
மேற்கொள்ளப்பட்டதாகும்.

ஷ்ராடிங்கரின் பூனை (Schrodinger's cat) என்ற தொடர் 
ஷ்ராடிங்கர் முன்மொழிந்த சிந்தனைப் 
பரிசோதனையைக் குறிக்கும்.இப்பரிசோதனை 
பின்வருமாறு அமைந்தது.

1) சற்றே பெரிதான ஒரு பெட்டியில் ஓர் உயிருள்ள 
பூனை வைக்கப் படுகிறது. 
2) உட்கொண்டதுமே உயிரைக் கொல்லும் 
பொட்டாசியம் சயனைடு (KCN) போன்ற ஒரு  
நஞ்சு கலந்த அமிலம்  உள்ள ஒரு குடுவையும் நன்கு மூடப்பட்டு அப்பெட்டியினுள் வைக்கப்படுகிறது. 
3) சிதைவடையக்கூடிய ஒரு கதிரியக்கத் தனிமமும்
மிகச் சிறிதளவில் அப்பெட்டியினுள் உள்ளது. 
இப்போது பெட்டி மூடப்படுகிறது.

20 மில்லிகிராம் அளவிலான பொட்டாசியம் சயனைடு 
(Potassium Cyanide) மனித உயிரைக் குடிக்கப் 
போதுமானதாகும் (lethal dose). எனில் பூனை 
எம்மாத்திரம்? இந்த நஞ்சுக் குடுவையானது 
பூனையால் அண்ட இயலாதவாறு பாதுகாப்பாகப் 
பெட்டியினுள் வைக்கப்பட்டுள்ளது.

பெட்டியில் ஒரு மில்லி  கிராமுக்கும் குறைவான 
கதிரியக்கத் தனிமம் உள்ளது. அது பொலோனியம் 
(Polonium) அல்லது யுரேனியம் போன்ற ஏதேனும் 
ஒரு கதிரியக்கத் தனிமம் ஆகும். இது 
சிதைவடைவதற்கான வாய்ப்பு 50:50 ஆகும்.
ஒரு மில்லிகிராம் தனிமம் போதுமானதா என்ற 
ஐயம் வாசகர்கள் மனதில் எழக்கூடும். 
தாராளமாகப் போதும். ஏனெனில்
அவகாட்ரோ விதியின்படி (Avogadro's law), 
ஒரு மோல் (one mole) அளவுள்ள பொருளில் 
6.022 x 10^23 எண்ணிக்கையுள்ள துகள்கள்
இருக்கும்.

சிதைவை அளவிடும் கெய்கர் கருவியில் 
(Geiger counter) கதிரியக்கத் தனிமம் வைக்கப்  
பட்டிருக்கும். தனிமம் சிதைவடையும்போது 
வெளியேறும் ஓர் அணு நஞ்சுக் குடுவையைத் 
திறந்து விட்டு விடும். அப்போது நஞ்சு
பூனையின் மீது செலுத்தப்பட்டு பூனை 
இறந்து விடும்.

தனிமம் சிதைவடையவில்லையெனில், அணு 
வெளியேறாது; நஞ்சுக் குடுவை திறக்கப் படாது: 
பூனையும் சாகாது. தனிமம் சிதைவடைவதாக 
இருந்தால், ஓரிரு மணி நேரத்துக்குள் அச்சிதைவு 
நிகழக்கூடும். இதுதான் பரிசோதனையின் ஏற்பாடு
(experimental set up).

இப்பரிசோதனைக்குரிய எந்தக் கருவியையும் 
ஷ்ராடிங்கர் உருவாக்கவில்லை; எந்த ஏற்பாட்டையும் 
செய்யவில்லை. இது ஒரு சிந்தனைப் பரிசோதனை 
என்பதால், இதைத் தன் மனதில் கட்டமைத்தார். 
ஷ்ராடிங்கரைப் போன்று நாம் ஒவ்வொருவரும்
இப்பரிசோதனையை நம் சிந்தனையில் 
கட்டமைக்கலாம்.

இப்பரிசோதனையில் எங்கேனும் இயற்பியல் விதி 
எதுவும் மீறப்பட்டுள்ளதா? இல்லை என்பது கண்கூடு. 
சிந்தனைப் பரிசோதனை என்பது அறிவியல் புனைவு 
அல்ல (not a science fiction).

அறிவியல் புனைவு எழுத்தாளர் நடைமுறை 
சாத்தியமற்ற எந்த ஒன்றையும் கற்பனையாக 
எழுத இயலும். நிரூபிக்கப்படாத ஒரு கோட்பாட்டை 
நிரூபிக்கப் பட்டதாகக் கற்பனை செய்து
புனைவை உருவாக்க இயலும். அனால் சிந்தனைப்
பரிசோதனையில்,  பரிசோதனையாளருக்கு 
அந்த உரிமை கிடையாது. சிந்தனைப் 
பரிசோதனை என்பது கோட்பாட்டளவிலான 
பரிசோதனையே (theoretical experiment) ஆகும். 
எனவே ஆய்வகத்தில் செய்யப்படும் 
பரிசோதனையில் பின்பற்றும் விதிகளை சிந்தனைப்
பரிசோதனையிலும் பின்பற்ற வேண்டும்.

இந்தப் பரிசோதனை கட்டமைக்கப்பட்ட பிறகு, 
இரண்டு மணி நேரம் கழித்து, பெட்டியைத் திறந்து 
பார்க்கும் ஒருவர் பூனை உயிருடன் இருப்பதையோ 
அல்லது பூனை இறந்து கிடப்பதையோ
தெரிந்து கொள்ளலாம். ஆனால் இப்பரிசோதனை 
எழுப்பும் கேள்வி அதுவல்ல. பெட்டியைத் 
திறப்பதற்கு முன், பூனை எந்த நிலையில் 
இருக்கும் என்பதே கேள்வி.

பெட்டியைத்  திறக்கும் முன், பூனை ஒரே 
நேரத்தில் உயிருடனும் இருக்கும்; இறந்தும் 
இருக்கும் என்று விடையளிக்கிறது
குவான்டம் விசையியல் (quantum mechanics). 
உயிருடன் இருத்தல், இறந்து விடுதல் என்னும் 
இரண்டு நிலைகளின் ஒன்றிப்பாகவே
(superposition) பூனை இருக்கும் என்ற குவான்டம் 
இயற்பியலின் விடை நமது பகுத்தறிவுடன் 
முரண்படுகிறது.

ஆனால் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட நிலைகளின்  
ஒன்றிப்பில் (superposition of states) துகள்கள்  
இருப்பது குவான்டம் இயற்பியலில் நிரூபிக்கப் 
பட்டுள்ளது. துகள்களுக்குப் பொருந்தும் இந்த
ஒன்றிப்பானது அன்றாட வாழ்க்கையில் நாம் 
காணும் பெரிய பொருட்களுக்குப் (macro objects) 
பொருந்தாது என்று உணர்த்தும் நோக்கிலேயே 
ஷ்ராடிங்கர் இந்த பூனைப் பரிசோதனையை 
முன்மொழிந்தார்.

ஒரே நேரத்தில் உயிருடனும் இறந்தும் இருக்கும் 
பூனை என்பதை நம் அறிவு ஏற்காது. இறப்பும் 
உயிருடன் இருத்தலும் ஒன்றையொன்று விலக்கும் 
(mutually exclusive) நிகழ்வுகள். ஒரு நாணயத்தைச் 
சுண்டும்போது தலை விழலாம் அல்லது
பூ விழலாம். இவ்விரண்டில் ஒன்று நிகழுமெனில், 
மற்றொன்று நிகழ இயலாது. இத்தகைய 
நிகழ்வுகளே ஒன்றையொன்று விலக்கும் நிகழ்வுகள் 
எனப்படும். எனவே பூனை இறந்து
விடுமானால் அது உயிருடன் இருக்க இயலாது. 
அது போல அது உயிருடன் இருக்குமானால் 
இறந்ததாகக் கருத இயலாது.

இப்பரிசோதனையின் மூலம் குவான்டம் 
விசையியலின் "நிலைகளின் ஒன்றிப்பு" 
(superposition of states) என்ற கோட்பாடு பெரிய 
பொருட்களுக்குப் பொருந்தாது என்று 
உணர்த்தினார் ஷ்ராடிங்கர்.

கோப்பன்ஹேகன் விளக்கம்!
----------------------------------------------------
குவான்டம் விசையியலுக்கு பல்வேறு விளக்கங்கள்
அளிக்கப் பட்டன. அவற்றுள் மிகவும் செல்வாக்குப் 
பெற்றது கோப்பன்ஹேகன் விளக்கம் 
(Copenhagen interpretation) ஆகும்.

டென்மார்க்கின் தலைநகரான கோப்பன்ஹேகனில்
வாழ்ந்த இயற்பியல் அறிஞர்கள் நியல்ஸ் போர் 
(Niels Bohr 1885-1962) மற்றும் வெர்னர் ஹெய்சன்பர்க் 
(Werner Heisenberg 1901-1976) ஆகிய இருவரும் 
குவான்டம் விசையியலுக்கு 1920களின்
பிற்பகுதியில் அளித்த விளக்கமே கோப்பன்ஹேகன் 
விளக்கம் எனப்படுகிறது. கோபன்ஹேகன் 
விளக்கத்தை ஐன்ஸ்டின் ஏற்கவில்லை. 
அவ்விளக்கத்துடன் இடைவிடாமல் முரண்பட்டுக்
கொண்டே இருந்தார். ஐன்ஸ்டின் மட்டுமின்றி, 
ஷ்ராடிங்கரும் அவ்வாறு முரண்பட்டதன் விளைவே 
பூனைப் பரிசோதனை!

இயற்பியல் அமைப்புகள் (physical systems) அவற்றை 
அளக்கும்போது மட்டுமே திட்டவட்டமான 
நிலைகளை (states) வெளிப்படுத்துகின்றன.
அளப்பதற்கு முன்பு அவற்றின் நிலைகள் 
வெளிப்படுவதில்லை. அவை பல்வேறு நிலைகளின் 
தொகுப்பாக உள்ளன. ஒரு அளவையின்போது 
(during measurement) என்ன நிலை வெளிப்படும் 
என்று உறுதிபடக் கூற இயலாது. வெளிப்படக்கூடிய
நிலைகளின் நிகழ்தகவை மட்டுமே கூற இயலும்.

அளக்கும் செயலானது  இயற்பியல் அமைப்பை 
மாற்றமடையச் செய்து விடுகிறது. இதன் விளைவாக 
பல்வேறு  நிகழ்தகவுகளின் தொகுப்பாக இருந்த 
தன்மை மாறி, ஏதேனும் ஒரு நிகழ்தகவு
மட்டுமே உண்மையாகிறது. இவ்வாறு பல்வேறு 
நிகழ்தகவுகளில் ஒன்று மட்டுமே உண்மையாகி 
ஏனைய நிகழ்தகவுகள் ரத்தாகி விடுதல் 
"அலையமைப்பின் தகர்வு" (collapse of the wave function)
எனப்படுகிறது. 

அலையமைப்பு என்பது கணிதக் கட்டமைப்பாகும்  
(wave function is a mathematical structure). இவைதான் 
கோப்பன்ஹேகன் விளக்கத்தின் முக்கிய அம்சங்கள்.

கோப்பன்ஹேகன் விளக்கத்தின் அடிப்படையில் 
பூனைப் பரிசோதனையைப் பார்ப்போம். பூனை 
உள்ள   பெட்டி ஒரு இயற்பியல் அமைப்பாகும் 
(a physical system).பெட்டியைத் திறப்பதற்கு
முன், அ) உயிருடன் இருத்தல் ஆ) இறந்து போதல் 
ஆகிய இரண்டு நிலைகளின் ஒன்றிப்பாக 
(superposition)  பூனை இருக்கும். 

பெட்டியைத் திறக்கும் செயல் அளவிடுதல் 
(measurement) ஆகும். பெட்டியைத் திறந்தவுடன், 
ஒன்று பூனை உயிருடன் இருக்கும் அல்லது 
இறந்திருக்கும். அதாவது இரண்டு நிலைகளில் 
ஒன்று மட்டுமே உண்மையாவதைக் காணலாம். 
இதுதான்  முன்னர்க் கூறிய "அலையமைப்பின் 
தகர்வு" (wave function collapse) ஆகும்.

கோப்பன்கேஹன் விளக்கத்துக்கு மாற்றாக  
வேறு விளக்கங்களும் உள்ளன. அவற்றுள் 
பிரபலமானவை இரண்டு.
1. பல்லுலக விளக்கம் (Many worlds interpretation)
2. டி பிராக்லி-போம் விளக்கம் (de Broglie Bohm interpretation).

பல்லுலக விளக்கம்:
------------------------------
இதன்படி, பல உலகங்கள் அல்லது பல
பிரபஞ்சங்கள் உண்டு. குவாண்டம் விசையியல் 
கூறுகிற எல்லா நிகழ்வுகளையும் இக்கொள்கை 
ஏற்றுக் கொள்கிறது.

ஒரு பிரபஞ்சத்தில் நடைபெறாத நிகழ்வு வேறொரு 
பிரபஞ்சத்தில் நிகழும் என்று இக்கொள்கை 
கூறுகிறது. எனவே "அலையமைப்பின் தகர்வு" 
(wave function collapse) என்பதை இக்கொள்கை ஏற்றுக் 
கொள்ளவில்லை. இதன் விளைவாக 
"அளவிடுதலின் சிக்கல் " (measurement problem) 
இக்கொள்கையில் இல்லை.

ஷ்ராடிங்கரின்  பூனையைப் பொறுத்தமட்டில், 
இறந்த பூனை 
உயிருள்ள பூனை
இரண்டுக்கும் இக்கொள்கை வெவ்வேறு 
பிரபஞ்சங்களில் இடமளிக்கிறது.

டி பிராக்லி போம் விளக்கம்:
-------------------------------------------
இதை  நோபெல் பரிசு பெற்ற இயற்பியலாளர் 
லூயி டி பிராக்லி (Louis de Broglie 1892-1987) 1927ல் 
முன்மொழிந்தார். 1952ல் டேவிட் போம்
(David Bohm 1917-1992) இதை மேலும் வளர்த்தெடுத்தார். 

பைலட் வேவ் கொள்கை (Pilot wave theory) என்றும் 
போமின் விசையியல் (Bohmian mechanics) என்றும்  
இவ்விளக்கம் அறியப் படுகிறது.

துகள்களை நாம் அளக்கும் வரை அவற்றுக்கு 
இருப்பிடம் இல்லை (particles do not have locations 
until they are measured/observed) என்னும் கோப்பன்கேஹன் 
விளக்கத்தை டி பிராக்லி  ஏற்கவில்லை.

யாரும் பார்க்காவிட்டாலும் யாரும் 
அளக்காவிட்டாலும் துகள்கள்  தமக்கென 
திட்டவட்டமான ஒரு நிலையிடத்தை (position) 
கொண்டிருக்கின்றன என்பதே டி பிராக்லி-போம்
கொள்கை ஆகும்.

கோப்பன்கேஹன் விளக்கத்தில் வரும் 
அலையமைப்பு (wave function) நிறைய 
உறுதியின்மைகளைக் (uncertainties) 
கொண்டிருக்கிறது. இதற்கு மாறாக, 
டி பிராக்லி-போம் கொள்கையில் வரும் 
அலையமைப்பானது தலைமை தாங்கி
வழிகாட்டும் தன்மை (pilot wave) கொண்டது.
எனவேதான் இக்கொள்கை pilot wave theory என 
அழைக்கப் படுகிறது.

ஷ்ராடிங்கரின் பூனை மிக நீண்ட வரலாற்றைக்
கொண்டது. வரலாறு நெடுகிலும் குவான்டம் 
விசையியலின் வளர்ச்சிக்கு இப்பூனை பங்காற்றி 
உள்ளது. நிறைய விசித்திரங்களையம்  
புதிர்களையும் கொண்டு நம் பகுத்தறிவுடன்  
அடிக்கடி முரண்படும்  குவான்டம் விசையியலுக்கு, 
ஏற்கத்தக்க விளக்கத்தை உருவாக்குவதில் 
இப்பூனை உந்துவிசையாக இருந்துள்ளது. 

ஆக ஷ்ராடிங்கரின் பூனை  சாகாவரம் பெற்ற
பூனையாக, காயகல்பம் அருந்தியதால் என்றும் 
இளமையுடன் இருக்கும் பூனையாக இன்றளவும் 
திகழ்கிறது.
-----------------------------------------------------------------
அறிவியல் ஒளி அக் டோபர் 2018 இதழில் 
பிரசுரமான கட்டுரை இது. 
*********************************************


அறிவியல் ஒளி (அக்டோபர் 2018 இதழில் வெளியான கட்டுரை.